رسول خدا  صلی الله علیه و آله  فرمودند:

طوُبیَ لِمَن أنفَقَ الفَضلَ مِن مالِهِ و أمسَک الفَضلَ مِن قَولِهِی

خوشا آنکه زیادی دارایی‌اش را انفاق کند و زبانش را از زیاده‌گویی نگه‌دارد.

(کافی، ج2، ص 144)

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند:

حُسنُ البِشرِ یذهَبُ بِالسَّخِیمَةِ

خوش‌رویی کینه را از بین می‌برد

(کافی، ج2 ، ص 103)

رسول خدا صلی الله علیه وآله، چرایی لعنت شدن علمای یهود و فرود آمدن بلا از سوی خداوند بر آنان را بیان فرمودند.
 
عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله):

إِنَّ الْأَحْبَارَ مِنَ الْيَهُودِ وَ الرُّهْبَانَ مِنَ النَّصَارَى لَمَّا تَرَكُوا الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْيَ عَنِ الْمُنْكَرِ لَعَنَهُمُ اللَّهُ عَلَى لِسَانِ أَنْبِيَائِهِمْ ثُمَّ عَمَّهُمُ اللَّهُ بِالْبَلَاءِ.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

چون عالمان يهود و راهبان نصارا، امر به معروف و نهى از منكر را رها كردند، خداوند به زبان پيامبرانشان آنها را لعنت كرد، سپس بلا همه آنها را فرا گرفت.

مجموعة ورام، ج‏2، ص: 239.

بهترین نعمت بندگان در این جهان داشتن خالق و معبودی کریم است که در بخشندگی هم مانند دیگر صفاتش، از همه برتر است.

 خداوند متعال در قرآن می‌فرماید:

إِنَّ ٱللَّهَ يَغْفِرُ ٱلذُّنُوبَ جَمِيعًا ^زمر/53

بی‌گمان خدا همه‌ی گناهان را می بخشد

بیابان‌گردی به رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) عرض کرد: یا رسول‌الله! حساب خلق در روز قیامت با کیست؟

حضرت فرمودند: حق‌تعالی.

بیابان‌گرد گفت: این حساب، خود کند یا به دیگران واگذارد و آنان از بندگان حساب کشند؟

پیامبر گرامی (صلی الله علیه و آله) فرمود:

پروردگار خودش حساب می‌کند.

اعرابی خندید.

حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) فرمود: چرا می‌خندی ای اعرابی؟!

عرض کرد: آری، که کریم چون دست یابد عفو کند و چون حساب کشد، سخت نگیرد. نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله) فرمود:

راست گفتی که هیچ کریمی از خداوند متعال کریم‌تر نیست.

سپس فرمود: این اعرابی، فقیه است.

تو مگو ما را بدان شه بار نیست

با کریمان، کارها دشوار نیست

 با اقتباس و ویراست از کتاب حکایت پارسایان

تفسیر قرآن آیت الله قرهی؛

ادامه »

صلوات: از صلو گرفته شده مفردش صلاة به معنای دعا، نماز،رحمت، بخشایش، معبد یهودیها می باشد.[1]

 خدای تبارک و تعالی در سوره احزاب فرمود:

إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَی النَّبِیِّ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِیماً^[2]

یعنی بدرستی که خدا و جمیع فرشتگان درود می دهند بر این پیغمبر رفیع القدر ای گروه گرویدگان درود بفرستید بر وی و تحیت و سلام کنید بر وی سلام کردنی و فرمود رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله که هر که صلوات فرستد بر من یک بار صلوات فرستد بر وی خدا ده بار و هر که صلوات دهد بر من ده بار صلوات دهد بر وی خدا صد بار و هر که صلوات دهد بر من صد بار صلوات دهد بروی خدا هزار بار و خدا عذاب نکند او را در دوزخ هرگز و فرمود پیغمبر صلی اللَّه علیه و آله که هر که صلوات دهد بر من یک بار بگشاید بر وی خدا دری از عافیت و فرمود پیغمبر صلی الله علیه و آله که هر که صلوات دهد بر من یک بار باقی نماند از گناهان او یک ذرّه و فرمود پیغمبر صلی الله علیه و آله در وصیت که یا علی هر که صلوات دهد بر من در هر روز یا در هر شب واجب شود از برای او شفاعت من و اگر چه باشد او از اهل گناهان کبیره و فرمود رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله و سلم که بدرستی که نزدیکترین شما به من در روز قیامت در همه جا آنست که بیشتر باشد صلوات او بر من در دار دنیا و هر که صلوات دهد بر من در روز جمعه یا در شب جمعه صد بار قضا کند خدا از برای او صد حاجت هفتاد از حاجتهای آخرت و سی از حاجتهای دنیا و موکل گرداند خدا از برای او به هر صلواتی فرشته را که داخل گرداند در من در قبر من چنانچه داخل میگرداند یکی از شما هدایا را به خانه خود که خبر دهد مرا که کیست آنکه صلوات داده است بر من‏[3]                     

 حضرت رضا فرمود: صلوات از جانب خداوند رحمت، و از طرف فرشتگان تحیت و پاکی، و از طرف مؤمنین دعاء است، و هر کس میخواهد آل محمد علیهم السلام را خوشحال کند بگوید: «اللهم صل علی محمد و آل فی الاولین و صل علی محمد و آل محمد فی الآخرین» تا آخر[4]

 ابن حجر هیثمی در «صواعق المحرقة» می‏نویسد: آیه شریفه:

إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَی النَّبِیِّ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِیماً را باید دومین آیه در باره اهل بیت دانست، زیرا از «کعب بن عجره» روایت صحیح شده که گفت: وقتی این آیه نازل شد بر رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله و سلّم عرض کردیم طریقه سلام دادن به تو را دانستیم، بفرما چگونه بر شما اهل البیت صلوات بفرستیم؟

فرمود: بگوئید:

 «اللهم صل علی محمد و آل محمد»

 (تا آخر).[5]

      حوزه

 [1] . فرهنگ المعجم الوسیط(عربی به فارسی) ص 1109- مترجم: محمد بندرریگی

 [2] . آیه 56 سوره احزاب

 [3] . کاشف الاستار در ترجمه جامع الاخبار، ص: 85 و 86 - فصل سیّم در فضیلت صلوات بر نبی صلی اللَّه علیه و آله

 [4] . اخبار و آثار حضرت امام رضا علیه السلام، ص: 559

5] . الطرائف-ترجمه داود الهامی، ص: 331

معراج را در لغت نامه ها: نردبان، مسعد، موج، آلت عروج، نردبان و جای بالا رفتن، معنا کرده اند. واژه معراج، از وقتی بر سرزبان ها افتاد که سفر آسمانی پیامبر اعظم(ص) به وقوع پیوست. عروج و صعودی که تنها مخصوص آن حضرت بود و در 26 رجب، به این توفیق، دست پیدا کرد. شبی که در خانه ام هانی بود، از سوی جبرئیل امین، مژده معراج به آن حضرت داده شد. معراج، بزرگ ترین فضیلت و بالاترین کمال و معجزه ای است که نصیب هیچ پیامبری نشد. تنها عیسی از میان پیامبران، به فلک چهارم رسید. در صورتی که پیامبر برای رسیدن به فلک نهم، بر افلاک محیط شد و برقع افلاک را درید. آنچنان که نظامی در اقبال نامه می گوید:

گر او بر نکردی سر از طاق عرش

که برقع دریدی بر این سبز فرش؟

و منظور از عرش، همان فلک نهم است که آسمانِ آسمان هاست.

چو ربّ العزّه در اسرار آمد

پیمبر نیز در گفتار آمد

که: یا رب! امّتی دارم گنه کار

به فضل خود ز آتشْ شان نگه دار!

عطار، «اسرارنامه»

پی عصیان امّت، گفتگو کرد

دلش خطّ نجاتی آرزو کرد

برای امّت از درگاه عالی

سند، پروانه، شمع لایزالی

دل ما را پیام شادی آورد

برای ما خط آزادی آورد

وحشی، «ناظر و منظور»

در آن خلوت که آن جا گم شود هوش

نکرد از جمع گم نامان فراموش

در آن دیوان، نبُرد از یاد، ما را

خطی آورد و کردْ آزاد، ما را

وحشی، «فرهاد و شیرین»

لب به شکر، خنده بیاراسته

امّت خود را به دعا خواسته

همتش از گنج، توانگر شده

جمله مقصود، میسّر شده

نظامی، «مخزن الأسرار»

هر چه آورد، بذل یاران کرد

وقف کارگناه کاران کرد

نظامی، «هفت پیکر»

به عون است مسکین و محتاج

شفاعت را به بالا کرده معراج

امیر خسرو دهلوی

ادامه »