زهري مي گويد:

در شبي بسيار سرد و باراني حضرت امام سجاد را ديدم که بر پشتش کيسه‌اي آرد بود و در کوچه‌ها راه مي‌رفت.

عرض کردم:« يا بن رسول الله اين چيست؟»

فرمود:«عازم سفري هستم و براي آن زاد و توشه آماده کرده‌ام.»

من گفتم:« کيسه را به غلام من بدهيد تا برايتان ببرد.»

ولي امام نپذيرفت.

عرض کردم:« خودم آن را برايتان مي‌برم.»

امام فرمود:« تو را به حق خداوند سوگند مي دهم که به دنبال کار خود برو.»

من نيز با امام خداحافظي کردم و رفتم.

چند روز بعد امام را ديدم و عرض کردم:« يا ابن رسول الله، گويا به سفري که گفتيد، نرفتيد!»

فرمود:«آن چنان که تو گمان کرده اي نيست. سفري که گفتم سفر « مرگ » است، و من براي آن آماده مي شوم. و راه آماده شدن براي «مرگ» دوري از گناه و انفاق است.»

بحارالانوار، ج 46، ص 15، حديث 27 به نقل از علل الشرايع