وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا مُبَشِّرًا وَنَذِيرًا

_{آيه 56 ،سوره مبارکه فرقان}

(ای پیامبر!) ما تو را جز بعنوان بشارت دهنده و انذار کننده نفرستادیم!

And We have not sent you, , except as a bringer of good tidings and a warner.

در اين آيه‌ى كوتاه، هم به توحيد اشاره شده است، «ارسلنا» هم به نبوّت، «ك» و هم به معاد، «مُبَشِّراً وَ نَذِيراً».

چون در آيه قبل سخن از مخالفت كفّار ومشركان وپشتيبانى آنان از يكديگر بود، شايد اين آيه براى دلدارى پيامبر صلى الله عليه و آله باشد كه نگران مباش، زيرا وظيفه‌اى جز بشارت وهشدار ندارى.

انبیا ضامن وظیفه ‏ى خود هستند، نه نتیجه. «و ما ارسلناك الا مبشّراً و نذیرا»

در ارشاد و تبلیغ، هشدار و مژده در كنار هم كارساز است. «مبشّراً و نذیرا»

انبیا حقّ اجبار مردم و سیطره بر آنها را ندارند. «الاّ مبشّراً و نذیرا»

انسان، به هشدار بیشتر نیاز دارد تا بشارت. (كلمه ‏ى «نذیر» صیغه‏ ى مبالغه و نشانه‏ى تأكید است) «نذیرا»