حقیقت احمدی صلی الله علیه و آله؛ اوسع وجودها

عارف وقتی توجه می کند که فیض مقدس بسیط است، می گوید: «اللَّهُمَّ انّی اسْئَلُک بِکمالِک کلِه؛ ای خدا! همه کمال تو یک چیز بیشتر نیست، یک رحمت است، یک فیض مقدس است.» «وَ ما امْرُنا الّا واحِدَةٌ کلَمِح بِالْبَصَرِ.»^[2]در این نظر می گوید: «اللَّهُمَّ انّی اسْئَلُک بِکمالِک کلِّه؛ ای خدا! به درخانه تو آمده ام، و تو را به کمال مقدست، به مظهر «کن رحمانی» ات؛ یعنی به عالم وجودت قسم می دهم.»

درس ولایی

گاهی هم توجه به این پیدا می کند که اهل بیت، اسما، صفات و کمال خدا هستند. در این نظر کثرت، چهارده معصوم را مشاهده می کند؛ لذا متوسل به چهارده معصوم و به اتم آنان می شود و می گوید: «اللَّهُمَّ انّی اسْئَلُک مِنْ کمالِک بِاکمَلِها؛ ای خدا! به درخانه تو آمده ام، چهارده معصوم را آورده ام، و به کامل ترین آن ها، یعنی به پیغمبر اکرم تو را قسم می دهم.» و وقتی توجه به بساطت می کند و این که همه آن ها یک نور و یک کمالند، می گوید: «وَ کلُّ کمالِک کامِلٌ اللَّهُمَّ انّی اسْئَلُک بِکمالِک کلِه؛ خدایا! همه کمال هایت کامل است، یک چیز بیشتر نیست. ای خدا! به در خانه ات آمده ام، چهارده معصوم را آورده ام، و به همه آن ها تو را قسم می دهم.»

نکته ای دقیق و لطیف از امام خمینی رحمه الله

استاد بزرگوار ما رهبر عظیم الشأن انقلاب حضرت امام خمینی رحمه الله می فرماید: از قرآن استفاده می شود که ولایت، کمال دین است؛ قرآن می فرماید: «الْیوْمَ اکمَلْتُ لَکمْ دینَکمْ وَ اتْمَمْتُ عَلَیکمْ نِعْمَتی وَ رَضیتُ لَکمُ الاسْلامَ دینا»؛^[3] امروز [روز غدیر خم] دین را برای شما کامل گرداندم و نعمت را بر شما تمام کردم و اسلام را به عنوان دین برایتان برگزیدم.^[4]

ولایت، یعنی کمال دین

همین طور که فصل، کمال جنس است و اگرفصل نباشد جنسی نیست، اگر صورت نباشد هیولایی نیست و اگر ولایت نباشد دینی نیست، دین اسلام و صورت، هویت و حقیقت او ولایت است؛ لذا در روایات می خوانیم: «مَنْ ماتَ وَ لَمْ یعْرِفْ امامَ زَمانِه ماتَ میتَةَ کفْرٍ وَ نِفاقٍ.»^[5] «وَ قالَ رَسُولُ اللّهِ مَنْ ماتَ وَ لَمْ یعْرِفْ امام زَمانِهِ ماتَ میتَةَ جاهِلیةً^[6]؛ اگر کسی بمیرد و امامش را نشناخته باشد، به مرگ جاهلیت مرده است؛ یعنی مسلمان نیست، و در حال کفر، نفاق و ضلالت مرده است. بنابراین ما نباید تصور کنیم که ولایت از واجبات است، بلکه از ارکان و به منزله صورتی برای عبادات، عقاید و اسلام است، و چنان چه این انسان صورت و اصل نداشته باشد چیزی نیست، اسلام هم اگر ولایت نداشته باشد چیزی نیست. بدین جهت هم شیعه می گوید: اصول دین پنج چیز است و چهارم آن امامت است.

نقل قولی از مرحوم شاه آبادی در مورد ولایت

باز ایشان از استاد بزرگوارشان، مرحوم شاه آبادی نقل کرده اند که: بعضی گفته اند که ولایت یکی از فریضه های الهی است، مثل سایر فرائض و واجبات، و استناد به این حدیث کرده اند که امام باقر علیه السلام فرمود:

«بُنِی الاسْلامُ عَلی خَمْس: عَلَی الصَّلوةِ، و الَصَّوْمِ، و الَزَّکوةِ، و الْحَجِّ، وَ الْوِلایةِ وَلَمْ ینادَ بِشی ءٍ کما نُودِی بِالْوِلایةِ؛^[7] اسلام بر پنج پایه است: نماز، روزه، زکات، حج و ولایت. و به ولایت خیلی سفارش شده است.» ایشان فرموده اند: این ولایت و دوستی مربوط به ولایت اهل بیت نیست، بلکه مربوط به حکومت است؛ یعنی اسلام پنج رکن دارد، یکی، این است که ما باید اهل بیت را دوست داشته و تولی و تبری داشته باشیم؛ یعنی با مردم دوست باشیم؛ یعنی همان چیزی که در آیه شریفه ذیل آمده است: «مُحَمَّدٌ رَسولُ اللّه وَالَّذینَ مَعَهُ اشِدّاءُ علَی الْکفّار رُحَماءُ بَینَهُمْ»؛^[8] محمد، پیامبر خدا است و کسانی که با او هستند بر کافران سخت گیرند و با مومنان رئوف و مهربان. لذا ایشان فرموده اند: این روایت که ولایت را از جمله واجبات می داند به معنای سرپرستی مردم در امر حکومت است، نه ولایت به معنای دوستی اهل بیت و مردم. این روایت نمی خواهد ولایت را معنا کند، ولایت از جمله واجبات نیست، ولایت رکن و همه واجبات وابسته به آن است، اسلام وابسته به آن است.^[9] شاهد دیگر هم این آیه است: «یا ایها الرَّسولُ بَلِّغْ ما انْزِلَ الَیک مِنْ رَبِّک وَ انْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغتَ رِسالَتَهُ»^[10] ای پیامبر! آن چه را که بر تو نازل کرده ایم تبلیغ کن، [آن چیزی که بناست عمل کنی به آن عمل کن و امیرالمؤمنین علیه السلام را منصوب به خلافت کن] و اگر این کار را نکنی رسالت خود را به انجام نرسانده ای. از این آیه می توان استفاده کرد که اسلام منهای ولایت ناقص و پوچ است و اصلًا اسلام نیست.

منبع : آفاق نیایش، تفسیردعای، سحر، ص87 , مظاهری، حسین

پی نوشت ها:

[1] بقره، آيه 196.

[2] قمر، آيه 50.

[3] مائده، آيه 3.

[4] تفسير دعاء سحر، ص 114.

[5] ر. ك: بحارالأنوار، ج 25، ص 159،(باب 4)، ذيل ح 30.

[6] حر عاملی، وسائل الشيعه، ج 16، ص 236،(باب 33) و بحارالانوار، ج 8، ص 368،(باب 27)، ذيل ح 41.

[7] مجلسی، بحارالأنوار، ج 65، ص 329،(باب 27- دعائم الإسلام والإيمان و …)، ح 1.

[8] فتح، آيه 29.

[9] تفسير دعاى سحر، ص 115.

[10] مائده، آيه 67.