وقوف در مشعرالحرام

     سرزمین مشعرالحرام تقریباً در ده کیلومتری عرفات و در مسیر مکه قرار دارد. صدها هزار نفر از سراسر جهان با لباس احرام، در حالی که در بیابان عرفات مورد لطف و بخشایش پروردگار قرار گرفته‏اند، برای ادامه‏ی اعمال حج به سرزمین مقدس مشعر می‏روند.

     زمان وقوف در مشعر، فاصله زمانی بین طلوع فجر و طلوع خورشید است. در این زمان روحانی که برای عبادت مناسبترین زمان است، حاجیان در بیابان ملکوتی مشعر به عبادت می‏پردازند، نماز و دعا می‏خوانند و رابطه‏ی خود را باخداوند محکم می‏کنند.

     مشعر از ریشه ‏ی شعروبه معنای آگاهی است. انسان در آن سرزمین شعور پیدا می‏کند؛ یعنی آنچه را دل در عرفات یافته است، به چشم، گوش و دیگر اعضای بدن می‏دهد. در حدیثی نقل شده است:

     «ما اخلص عبد لله عز و جل اربعین صباحا الا جرت ینابیع الحکمة من قلبه علی لسانه.»[1].

     کسی که چهل روز با خلوص کامل برای خدا باشد، چشمه‏های حکمت از قلب او به زبانش جاری می‏شود.

     بنابراین حدی، اگر کسی چه روز خودش را بری خدا خالص کند؛ یعنی نه تنها گفتار و کردار، بلکه دل او نیز خدایی شود، چشمه‏های نیاز حکمت و معرفت در دل او می‏جوشد؛ به عبارت دیگر، یافتنی‏ها را می‏یابد، سپس حکمتهایی که دل شخص به دست آورده است، بر زبان او جاری می‏شود؛ یعنی دل معرفت را به اتمام اعضای بدن می‏دهد و چشم، گوش، زبان، دست و پای انسان خدا گونه می‏شود.

     زمانی که حاجی از مشعرالحرام بیرون می‏رود، روز عید است و اینچنین استنباط می‏شود که خداوند می‏خواهد به او عیدی بدهد. اگر انسان شایستگی یافته باشد که در عمره، عرفات و مشعر خودش را به خدا بدهد؛ یعنی تمام وجود خود را فدای حق کند، خداوند نیز خودش را به او عیدی می‏دهد و دل حاجی عرش الهی می‏شود و خداوند بر دل او حاکم می‏گردد.

1. بحار الانوار، ج 70، ص 36.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7· 8· 9· 10· 11