امیرالمؤمنین علی علیه السلام نتیجه تندخویی را دو چیز دانسته اند.

قَالَ امیرالمؤمنین علی علیه السلام:

الْحِدَّةُ ضَرْبٌ مِنَ الْجُنُونِ لِأَنَّ صَاحِبَهَا يَنْدَمُ فَإِنْ لَمْ يَنْدَمْ فَجُنُونُهُ مُسْتَحْكِم‏.

تندخويى نوعى ديوانگى است؛ زیرا تندخو پشيمان می گردد، اگر پشيمان نگشت، ديوانگى اش استوار است.

_{نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص:513}