در عهدی كه به مالک اشتر نوشت، فرمود:

ای مالک! با مردم، اين چنين رفتار كن. خوب گوش كنيد، بفهميد، درک كنيد. اين را دنيا بايد گوش كند و بفهمد.

فرمود: ای مالک همه كسانی كه رعيّت تو هستند، از دو طائفه بيرون نيستند؛ يا برادر تو‌اند در دين، يا شبيه تو‌اند در خَلق.

حالا ببين با كفّار عملش چيست؟
رفتارش با كافر چيست تا برسد به مسلمان!

فرمود: مالک! در قلبت رحمت، محبّت و لطف نسبت به همه داشته باش، حتی كفّار!

اين است حكومت اسلام!

اين است حكومت علوی!

پنج مطلب فرمود که عقل مبهوت است.

فرمود: رحمت.

دوم: محبت.

سوم: لطف.

چهارم: عفو.

پنجم: صفح.

نسبت به همه، چه مسلمان، چه كافر، چه يهودی، چه نصرانی. مبادا در قلمرو مملكت تو نسبت به يک كافری كمترين تعدّی شود. دنيا بايد برای گوينده‌ی اين كلام عزا بگيرد. اسرار اين بيان را بزرگانی مثل شيخ انصاری، بايد بفهمند.
خوب دقت كنيد! يعنی در مملكتی كه لوای اسلام و حكومت علوی بر سر پاست، بايد با تمام افراد آن مملكت، حتی كفّار با رحمت و محبت و لطف و عفو و گذشت برخورد کرد.
ای مالک، رعيّت زلل دارد، علل دارد.
ای مالک، رعيّت لغزش دارد چه عمد، چه خطا. اگر انجام دادند، تو با آنها جوری رفتار كن كه توقع داری خدا با تو رفتار كند. حالا برای چنین كسی تمام دنيا بايد عزا بگيرد يا نه؟

منبع: دفتر حضرت آيت الله وحيد خراسانى