گرچه با توجه به اهمیت نماز، تأکید می‌شود هر شخصی اگرچه گناهکار باشد، این عمل با فضیلت را انجام دهد، اما قطعاً هدف اصلی از این عمل ارزشمند، یاد کردن پروردگار و تقرب به درگاه اوست که جز با حضور قلب در نماز، دست یافتنی نیست.

خداوند متعال در قرآن می‌فرماید:

أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِکْري طه/20

برای یاد کردن من نماز به پا کن

 شیخ ابوالعباس جوالیقی در آغاز مردی جوال باف بود، روزی، عصر با شاگرد خود حساب جوال‌ها را می‌کرد، هرچه شمارش کردند، یکی کم بود و در آن میان ناپدید شده بود، این امر ذهن شیخ را خیلی به خود مشغول کرد تا اینکه ایشان به نماز مشغول شد، ناگهان در حال نماز به خاطرش آمد آن جوال گمشده را به چه کسی داده است، پس از اتمام نماز شاگرد خود را از وضع جوال گم شده آگاه کرد، شاگرد به شیخ گفت:

استاد، شما نماز می‌خواندی یا پی جوال می‌گشتی؟! استاد سخت ناراحت شد و از سخن زیبا و به موقع شاگرد، به خود آمد و از آن پس دست از دنیا کشید و به تهذیب خویش همت گماشت تا آنکه آخرالامر در زمره اولیاءالله درآمد و به آن پایه رفیع نائل گردید. (_{با اقتباس و ویراست از کتاب مردان علم در میدان عمل)}