نماز موجب نزدیکی هر پرهیزکاری به خداوند است

نماز، بالاترین ذکر و ستایش نزد خدا و زیباترین جلوه عبودیت الهی است.

نماز، ستون دین، تجلی احساس عشق در پیشگاه خدا و بال پرواز به سوی خدای بی نیاز است.

پیامبر فرمود:

«هر چیزی چهره ای دارد و چهره دین شما نماز است.»

و در جایی دیگر می فرماید:

«نماز، رحمت الهی را فرود می آورد».

نماز به عنوان «ذِکرُ اللّه اکبر»، برای تداوم یاد خدا و ارتباط عمیق و پیوسته با معبود است که از جانب خداوند پنج مرتبه در شبانه روز واجب شده و این خود، توفیق الهی برای تقرب بیشتر معنوی به خدا و آراستگی به یاد و ذکر اوست. علی علیه السلام می فرماید: «نماز، موجب تقرب هر پرهیزکاری به خداست».

نماز، ذکر واجب زبانی و موجب ایجاد ذکر قلبی است. چنان که خداوند می فرماید: «أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِکْری؛ نماز را به یاد من به پا دار». همانا نور، ذکر (نماز) است. امام صادق علیه السلام نیز در این باره فرمود: «یاد و ذکر واقعی خدا در نماز، هزار برابرِ عمل ثواب دارد.» بیشتر افراد در حال نماز، فکرشان پراکنده و مشغول است. آنان از روح و ثمره نماز، یعنی ذکر واقعی و یاد قلبی خدا بی بهره اند. این امر، نتیجه همه غفلت هایی است که در زندگی دارند و تمام فکرشان را صرف این دنیا می کنند. از علی علیه السلام در این باره سخنی هست که: «همانا هنگامی که انسان در نماز است، پس به درستی که وجودش، لباسش و هر چه که در پیرامون اوست، ذکر خدا می گویند.» از این حیث که نماز با ذکر و یاد خدا شروع می شود و با نام، یاد و تسبیح خدا و نوافل خاتمه می یابد، اهمیت ویژه ای نسبت به دیگر ذکرها دارد.

به درگاه یزدان خود خوان نماز
که دارد ز فحشا و از زشت باز

همانا که ذکر یگانه خدا
بود برتر از حد فکر شما

که همواره آگه بود کردگار
به هر چه نمایید در فعل و کار

ذکر خداوند ثمره های اعجاب آور و با شکوهی دارد که هر یک از آنها بر سازندگی روحی و اخلاقی انسان تأثیر بسزایی دارد و یکی از آنها روشنی دل هاست.