حالي نگفتني به دلم دست مي‌دهد

در هر نماز مسجد اعظم کنار تو

با زمزم نگاه دمادم هزار شمع

روشن کنند هاجر و مريم کنار تو

تا آسمان خويش مرا با خودت ببر

از آفتاب رد شده شبنم کنار تو

در اين حريم، سينه زدن چيز ديگريست

خونين‌تر است ماه محرم کنار تو

ما با تو در پناه تو آرام مي‌شويم

وقتي که با ملائکه همگام مي‌شويم

زيباترين خاطره‌هامان نگفتني ست

تصوير صحن خلوت و باران نگفتني ست

اعجاز اين ضريح که همواره بي‌حد است

چيزي شبيه پنجره فولاد مشهد است

من روي حرف‌هاي خود اصرار مي‌کنم

در مثنوي و در غزل اقرار مي‌کنم

ما در کنار دختر موسي نشسته‌ايم

عمريست محو او به تماشا نشسته‌ايم

از ما به جز بدي که نديدي ببخشمان

از دست ما چه‌ها که کشيدي ببخشمان