در چنين سالى دور از جان دوستان ، يک نفر نامرد، که سخن از وضع او بخصوص در محضر بزرگان ، بر خلاف ادب است ، و از سوى ديگر ناگفته گذاشتن آن نيز شايسته نيست ، که گروهى آن را حمل بر خمودى گوينده مى کنند، از اين رو در مورد آن نامرد به دو شعر اکتفا مى کنيم که همين اندک ، دليل بسيار، و کشت نمونه خروار است . اگر تتر بکشد اين مهنث را تترى را دگر نبايد کشت چند باشد چو جسر بغدادش آب در زير و آدمى در پشت (2)

     چنين شخصى که به پاره اى از زندگى او آگاه شدى ، در اين سال قحطى ، ثروت بسيار داشت ، و به تهيدستان پول مى داد، و براى مسافران ، سفره غذا فراهم کرده و مى گسترانيد. در اين ميان گروهى از پارسايان که بر اثر شدت تهيدستى و ناچارى به ستوه آمده بودند، تصميم گرفتند تا کنار سفره او بروند، در اين مورد براى مشورت نزد من آمدند، من با تصميم آنها موافقت نکردم و گفتم . نخورد شير نيم خورده سگ ور بميرد به سختى اندر غار تن به بيچارگى و گرسنگى بنه و دست پيش سفله (3)

     مدار گر فريدون شود به نعمت و ملک بى هنر را به هيچ کس مشمار(4)

     پرنيان و نسيج ، بر نااهل لاجورد و طلاست بر ديوار(5)

پی نوشت:

1. يعنى : آنقدر خشکسالى و قحطى بود که عجيب است که دود آتش دل خلق ، بصورت ابر و باران در نيامد و باران اشک خلق بصورت سيلاب نشد.
2. يعنى اگر قوم ظالم تاتار (مغوليان ) اين مخنث (نامرد) پست را بکشند، نبايد قاتل تاتارى را به عنوان قصاص کشت ، تاکى اين نامرد را مانند پل بغداد، آب در مجراى زيرين برود، و انسان بر پشت آن پل حرکت کند؟
3. سفله : فرومايه و پست .
   
4. يعنى : بى هنر را، در صف کسان نشمار، او کس نيست بلکه ناکس ‍ است .
5. يعنى : لباس ابريشم و حرير زربافته بر تن نااهل مانند: سنگ درخشنده کبود رنگ و طلاى خالص است که بر نقش ديوار بى جان ، نمايان مى باشد.
   

صفحات: 1· 2