كسی كه چراغ دست اوست، انحراف نمی رود.

چراغ، هم معرّف اشيا است و هم معرّف خودش.

هرچه من تعريف كنم كه چراغ چنين و چنان است فايده‌ای ندارد.

چراغ وقتی روشن شد، صلوات می فرستيد. هم معرّف خودش هست و هم معرّف ديگران. نور، معرّف خودش هست و ما سوای خودش را هم نشان می دهد.

نور مال خداست، مال ائمه(علیهم السلام) است. با آن نور همديگر را می بينيد و شناخت پيدا می كنيد.

از خدا بخواهيد تا نور وارد خانه دل شما شود. اگر مصيبتی هست صبر كنيد و اگر فراخی و توسعه هست باز هم صبر كنيد و از خدا بخواهيد كه طغيان نكنيد تا اينكه نور بيايد. نور كه آمد نه طغيان است و نه كفران و نه تعدّی، بلكه همه حقوق ادا می شود.

وقتی چراغ روشن است انسان چشمش می بيند و پايش را روی چيزی نمی گذارد، كسی را اذيّت نمی كند. اگر هم اذيّت كرد فوری علاج می كند؛ چون نور همراه اوست. با نور می بيند، با نور می گويد، با نور راه می رود، با نور می خورد و با نور می خوابد ؛ «نوُرٌ عَلی نوُرٍ. يَهدِی اللهُ لِنوُرِه مَن يَشاءُ» «مَن يَشاءُ» هم دو طرفی است. يعنی تو بخواه، من هم می خواهم.

منبع:طوبای محبّت (مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی /کتاب یک - مجلس پنجم - صفحه 63)