انسان چقدر به مرگ نزدیک است و درعین‌حال چقدر آن را دور می‌پندارد و از آن غافل است! آقای حائری۱ می‌فرمود:

«در خواب دیدم که عزرائیل به من فرمود: شما باید استراحت کنید».

با اینکه می‌دانیم خواهیم مرد، بلکه فقط وقت مرگ معلوم و یا مظنون ما نیست؛ زیرا هر شب در عوالمی از برزخ می‌رویم که هیچ اختیارش دست ما نیست، چنان‌که قرآن شریف می‌فرماید:

«قَضَی عَلَیهَا الْمَوْتَ؛ مرگ را به‌صورت حتمی بر آن نوشته است»۲همچنین می‌فرماید:

«فَيُمْسِكُ الَّتي‏ قَضى‏ عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَ يُرْسِلُ الْأُخْری؛ آن‌گاه نَفْسِ کسی را که خداوند مرگ او را حتمی نموده نگاه می‌دارد و دیگری را رها می‌کند».۳

و در سجده نخست بعد از بیدار شدن از خواب برای انجام نماز شب مستحب، وارد شده است که گفته شود:

«أَلْحَمْدُ لله الذی أَحْیانی بَعْدَ ما أَماتَنی؛ سپاس خدایی را که مرا بعد از مرگ، زنده گردانید»،۴

با این‌همه، این‌گونه از مرگ غافل هستیم! بله، اشخاصی بودند که همیشه مهیا، منتظر و به یاد مرگ بودند.

در محضر بهجت، ج۱، ص۲۸