کــربلا کعبة دل‌هاست خـــدا می‌داند

دیـدنش آرزوی ماست خــــــدا می‌‌داند

کـربلا گلشن سر سبز علی و زهرا است

تا چـه حد وقف تماشاست خــدا می‌داند

کـربلا را چه نیاز است که تفسیر کـنند

عشق حرفی است که گویاست خدا می‌داند

ما عزادار حسینیـــم که اشک غــم او

آبــروی همــة ماست خـــــدا می‌داند

اولـین مستمع مجلس پرفیض حسیــن

مادرش حضرت زهرا است خــدا می‌داند

تا ابد از غـم او در دل ذرات وجــود

کس نداند که چه غوغاست خـدا می‌داند

نگـــه آخر او سوی خیام است ولـی

چـه در آن آئینه پیــداست خدا مــی‌داند

یوسف فـاطمه افتاد به‌خـــاک و دردا

چه خبـر در دل صحراست خـدا می‌‌داند

چـشمة چشم وفایی شده دریا از اشک

قـدر آن دیده كه دریاست خـدا می‌داند