حجت الاسلام علوی تهرانی: 

 مراسم دهه سوم محرم با سخنرانی حجت الاسلام علوی تهرانی و مداحی حاج کاظم غفارنژاد و حاج روح الله بهمنی و کربلایی علی اصغر ژولیده در هیئت عشاق العباس علیه السلام برگزار شد.

 در ادامه ی خبر متن سخنرانی حجت الاسلام علوی تهرانی را می خوانید:

  2- گریه کردن فاطمه سلام الله علیها  برای امام علی علیه السلام  (گریه کردن نوعی دفاع است)

 3- جهاد شهادت و جان دادن حضرت زهرا سلام الله علیها  که خود نوعی دفاع از امیرالمومنین علیه السلام بود

 هرکس که ادعا می کند پیرو ائمه علیه السلام  است باید از این سه جهت به ایشان متصل باشد. این بد است که ما برای امام حسین علیه السلام گریه کنیم اما نتوانیم از گریه بر ایشان، از سیاه پوشیدن و عزاداریمان دفاع کنیم. این یعنی ضعف شدید نیروهای مذهبی در جبهه های فرهنگی.

  اقامه ی عزا برای سید الشهدا علیه السلام درخواست و مورد مطالبه است، این دستور را به ما داده اند. وجود مبارک سیدالشهدا علیه السلام  در روز عاشورا 13 وداع داشتند و محتوای دو وداع را لحاظ کردند: 1-وداع با اهل بیت و خانواده یشان.

  قالَ الصادِق علیه السلام : قُولُوا لِاَولیائِنَا ، یَهتَمُّونَ فی اِقامَهِ مَصائِبَنا¹ به دوستان و اولیای ما بگویید: که در اقامه و بر پایی مجالس عزا و مصیبت های ما ، همّت گمارند.

 2-وداع دوم حضرت با امام سجاد علیه السلام : فرزندم، به شیعیان و پیروانم سلام مرا برسان و بگو: پدر من غریب از دنیا رفت و برایش ندبه کنید و بگویید: پدرم با لب تشنه شهید شد و او را یاد کنید و برای او گریه کنید.

 5 رکن اقامه ی عزا

 1-      روضه خوانی

 2-      سیاه پوشیدن

 3-      گریه کردن

 4-      سینه زدن

 5-      اطعام کردن

  این پنج رکن هم از قرآن هم از روایت و هم از سیره قابل اثبات است و ما به عنوان کسانیکه خود را منسوب به اهل بیت می دانیم باید بتوانیم از این ها دفاع کنیم.

 از بین همه ی این موارد درباره اشک بر سیدالشهدا صحبت می کنیم. بر حسب قرآن می شود اثبات کرد که باید بر امام حسین علیه السلام  گریه کرد.

 گریه بر امام حسین علیه السلام  منحصر به انسان نیست

 به جز انسان موجودات دیگر هم بر امام حسین علیه السلام  گریه کردند. 

 در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده است؛ بکت علیه السموات السبع و ما فیهن و ما بینهن و من ینقلب علیهن و الجنة و النار و ما خلق ربنا و مایری و مالایری²

 تمام آسمانها و زمینهای هفتگانه و ساکنین آنها و بهشت و جهنم و تمام موجودات عالم چه محسوسات و چه غیر محسوسات برای امام حسین علیه السلام گریه کردند.

چقدر بر امام حسین علیه السلام  گریه کنیم؟

 امام صادق علیه السّلام فرمودند: بکی علی بن الحسین عشرین سنة و ما وضع بین یدیه طعام الّا بکی³

 امام سجاد علیه السّلام بیست سال براباعبدالله علیه السلام  گریه کرد و هرگاه غذایی نزد حضرت گذاشته می­ شد چشمان مبارک حضرت پر اشک می شد، روزی یکی از خدمت گزاران آن حضرت گفت: یابن رسول الله! آیا زمان پایان حزن و اندوه شما فرا نرسیده؟ حضرت فرمودند: «یعقوب دارای دوازده فرزند بود خداوند یکی از آنان را از جلوی چشمش پنهان نمود، در حالی که فرزندش زنده بود، چشمان یعقوب از اندوه سفید شد اما من در جلو چشمم شاهد بودم پدرم، برادرم، عمویم، هفده تن از اهل بیتم و گروهی از یاران پدرم را به قتل رساندند و سرهایشان را از تن جدا کردند چگونه اندوه من پایان می پذیرد.»

 گریه ی بر اباعبدالله علیه السلام برحسب معرفت ماست هر چقدر معرفتمان نسبت به ایشان بیشتر باشد گریه هم بیشتر است.

 سیدالشهدا علیه السلام  چنان شخصیتی هستند که دشمنشان هم بر ایشان گریست.

 در كتاب الامامه و السياسه اهل سنت آمده است در مورد آنچه بر اهل بیت پیغمبر صلی الله علیه و آله  در مجلس یزید گذشت؛ حضرت زینب سلام الله علیها  خطاب به یزید فرمودند: دختران پیغمبر صلی الله علیه و آله  اسیر شما هستند و در این حین، یزید شروع به گریه کردن نمود و آنقدر گریه کرد که نزدیک بود نفسش بند بیاید.

 آن چیزی که برای من و شما هشدار است این است که گریه ما چه فرقی با گریه ی یزید دارد؟

 گریه ی بر امام حسین علیه السلام آتش جهنم را خاموش می کند اما نه گریه ی یزید ملعون.

 در تاریخ طبری آمده است؛ بزرگان و پیرمردان کوفه بالای تل ایستاده بودند و گریه می کردند و کاری نمی کردند و فقط می گفتند: خدایا نصرت خود را نازل کن.

 در کتاب شریف کمال الدین اثر شیخ صدوق راوی این حدیث ابن عباس است که می گویند: من در جنگ صفین همراه حضرت علی علیه السلام  بودم، زمانیکه رسیدیم به محله ی نینوا و شطّ فرات امام علی علیه السلام  با صدای بلند به من فرمودند؛ یابن عباس اینجا را می شناسی؟ گفتم: نه آقا جان نمی شناسم.

  فرمودند؛ اگر تو هم مثل من اینجا را می شناختی از اینجا رد نمی شدی که مثل من گریه کنی. ابن عباس می گوید: مدت طولانی حضرت گریه کردند و محاسنشان تر شد و اشک بر سینه مبارکشان ریخت و ما با علی گریه کردیم و از حال ایشان گریستیم و فرمودند: وای بر آل ابوسفیان. این ها که دوست داران شیطان و حزب شیطان هستند. حضرت گریه شدید کردند آنقدر که از روی اسب افتادند و بیهوش شدند و سپس ایشان را به هوش آوردند.

 میعاد بین تمام انبیاء و خداوند

 تمام انبیاء علیهم السلام هم بر وجود سید الشهدا علیه السلام گریستند.

 در عیون اخبار الرضا(علیه السلام)، خصال شیخ صدوق و دیگر كتب معتبر روایى از امام رضا(علیه السلام) چنین نقل شده است⁴: هنگامى كه حق تعالى به ازاى ذبح اسماعیل قوچى را فرستاد تا به جاى او ذبح شود، حضرت ابراهیم(علیه السلام) آرزو كرد؛ كاش مى شد فرزندش را به دست خود ذبح كند و مأمور به ذبح گوسفند نمى شد تا به سبب درد و مصیبتى كه از این راه به دل و جان او وارد مى شود، مصیبت پدرى باشد كه عزیزترین فرزندش را به دست خود در راه خدا ذبح كرده تا از این طریق بالاترین درجات اهل ثواب در مصیبت ها را به دست آورد. در این اثنا خطاب وحى از پروردگار جلیل به ابراهیم خلیل رسید كه محبوب ترین مخلوقات من نزد تو كیست.

 ابراهیم(علیه السلام) عرضه داشت: هیچ مخلوقى پیش من محبوب تر از حبیب تو محمد(صلی الله علیه و آله) نیست. پس وحى آمد كه آیا او را بیشتر دوست دارى یا خودت را ابراهیم(علیه السلام) گفت: او پیش من از خودم محبوب تر است. خداوند متعال فرمود: فرزند او را بیشتر دوست دارى یا فرزند خود را ابراهیم(علیه السلام) عرض كرد: فرزند او را بیشتر دوست دارم.

 پس حق تعالى فرمود:آیا ذبح فرزند او (امام حسین علیه السلام) به دست دشمنان از روى ستم، بیشتر دل تو را مى سوزاند یا ذبح فرزند خودت به دست خودت در اطاعت من ! عرض كرد: پروردگارا! ذبح او به دست دشمنان بیشتر دلم را مى سوزاند. در این هنگام خداوند خطاب كرد؛ اى ابراهیم! پس به یقین جمعى كه خود را از امت محمد(صلی الله علیه و آله) مى شمارند، فرزند او حسین(علیه السلام) را از روى ظلم و ستم و با عداوت و دشمنى، ذبح خواهند كرد همان گونه كه گوسفند را ذبح مى كنند و به این سبب مستوجب خشم و عذاب من مى گردند.

 ابراهیم(علیه السلام) از شنیدن این خبر جانكاه، ناله و فریاد بر آورد و قلب و جان او به درد آمد و بسیار گریه نمود و دست از گریه بر نمى داشت تا این كه وحى از جانب پروردگار جلیل رسید: « اى ابراهیم! گریه تو بر فرزندت اسماعیل اگر او را به دست خود ذبح مى كردى، فدا كردم به گریه اى كه تو بر حسین(علیه السلام) و شهادتش كردى و بدین سبب بالاترین درجات اهل ثواب در مصیبت ها را به تو دادم. در پایان امام رضا(علیه السلام) فرمود: این است مفهوم قول خداوند عز وجل؛ «وَ فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ»

وارث

  پی نوشت:

 1-      رند عالم سوز ص 134 به نقل از بحارالانوار ج 44 ص 287

 2-      کامل الزیارات صلی الله علیه و آله  80

 3-      مناقب ابن شهر آشوب: ج 4، ص 179

 4-      بحارالأنوار، ج،۱۲ ص۱۲۴ و ج،۴۴ ص۲۲۵