امام صادق علیه السلام فرمود: غذا خوردن نزد مصیبت زدگان از رفتارهای جاهلیت است.

قَالَ الصَّادِقُ  علیه السلام:

  الْأَكْلُ عِنْدَ أَهْلِ الْمُصِيبَةِ مِنْ عَمَلِ أَهْلِ الْجَاهِلِيَّةِ وَ السُّنَّةُ الْبَعْثُ إِلَيْهِمْ بِالطَّعَامِ كَمَا أَمَرَ بِهِ النَّبِيُّ ص فِي آلِ جَعْفَرِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع لَمَّا جَاءَ نَعْيُهُ.

 غذا خوردن نزد مصيبت زدگان و با خرج آنان، از رفتارهاى جاهليت است و سنّت پيامبر صلي الله عليه و آله، فرستادن غذا براى مصيبت زدگان است.

من لا يحضره الفقيه، ج‏1، ص: 182.

امام صادق عليه السّلام :

اَلنَّومُ راحَةٌ لِلْجَسَدِ وَ النُّطْقُ راحَةٌ لِلرُّوحِ وَ السُّكوتُ راحَةٌ لِلْعَقْلِ؛

خواب مايه آسايش جسم، سخن مايه آسايش جان و سكوت مايه آسايش عقل است.

من لايحضره الفقيه، ج ۴، ص ۴۰۲

حضرت آيت الله العظمي جوادي آملي رمز جاودانگي نهضت حسيني را صبغه فراطبيعي اين نهضت مي دانند و معتقد هستند:

آنچه صبغه فراطبيعي دارد، مصون از فناست، زيرا منطقه طبيعتْ، صحنه جهش، حرکت، برخورد و سرانجام، زوال است و ساحت فراطبيعتْ ميدان ثبات، تجرّد، دوام و خلود است. چيزي که براي وجه خداست از آسيب سيلان و حرکت مصون است.

حضرت آيت الله العظمي جوادي آملي در کتاب شکوفايي عقل در پرتو نهضت حسيني به رمز ماندگاري نهضت حسيني اشاره کرده و مرقوم مي دارند:
در تاريخ، نبردها و کشتارهاي بسياري ثبت شده است که برخي از آن ها به مراتب، جنايت بارتر، فجيع تر و گسترده تر از حادثه عاشورا بوده و در آن ها چندين برابر شهداي کربلا به خاک و خون کشيده شده اند. مانند جنايت ها و کشتارهايي که مغولان انجام دادند، تا حدي که جناب «ابن ابي الحديد» معتزلي درباره خونريزي هاي چنگيزيان و تاتارها، مي نويسد: «من در دوران مغولان بوده ام و جنايت هاي آنان را ديده ام. آنچه درباره جنايت هاي بُخْتُ النّصر در قدس و فلسطين نوشته اند، شمّه اي از کشتارها و ددمنشي هاي گرگان خون آشام مغول است».

ادامه »

در حدیثی آمده است «امام صادق علیه السلام پس از هر نماز؛ امّ الحکم؛ خواهر معاویه و دختر ابوسفیان را لعنت می‌کردند»؛ اما امّ الحکم که بود و به چه دلیل مستحقّ لعنت امام علیه السلام گردیده است؟

«ام‌الحکم» دختر ابوسفیان و هند است که از پدر و مادر با معاویه یکی بود.[1] او همچنین خواهر ناتنی «ام‌حبیبه» همسر پیامبر اسلام(ص) بود که تنها در پدر با هم مشترک بودند.[2]

وی ابتدا با «عیاض بن غنم فهری» ازدواج کرد.[3] زندگی این دو پابرجا بود تا این‌که عیاض مسلمان شد و پیش پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله رفت. اسلامِ عیاض همزمان با صلح حدیبیه و قبل از فتح مکه بود.[4] با مسلمان شدن عیاض این دو از یکدیگر جدا شدند که در بخش بعدی به آن می‌پردازیم.

پس از جدایی از عیاض،‌ ام‌حکم با «عبدالله بن عثمان ثقفی» ازدواج کرد.[5] از این ازدواج، فرزندی به نام عبدالرحمن به دنیا آمد[6] که معمولاً با نسبت به مادرش «عبدالرحمن بن ام‌حکم» شناخته می‌شود.[7]

عبدالرحمن بن ام‌حکم، در زمان حکومت معاویه، مدتی والی کوفه شد.[8] مردم از او ناراضی بودند و در نتیجه معاویه او را برکنار کرد.[9] سپس مدتی والی مصر گردید.[10] در مصر مشکلاتی به وجود آمد که موجب شکایت برخی مصریان پیش معاویه شد؛ اما با دفاع ام‌حکم، غائله تمام شد.[11]

ادامه »

از اسماعیل بن جابر رسیده است که امام صادق علیه السلام این نامه را به اصحاب خود نوشت و به آنها دستور داد این نامه را به یک دیگر بیاموزند و در آن درنگ کنند و آن را بررسى کرده به کارش بندند.

ادامه »

تیره ای ازتبار تاریکی

آبروی مدینه رابردند

پابرهنه بدون عمامه

دست بسته…

توراکجا بردند!؟

بازتکرارمی شود درشهر

قصه ی کوچه…

خانه…

آتش..در