حجت الاسلام و المسلمین قرائتی رئیس ستاد اقامه نمازکشور گفت:

دعا در اسلام ظرفیت ویژه‌ای دارد که امام سجاد علیه السلام از آن همچون مواد منفجره علیه طاغوت و یزیدیان استفاده کردند.

 رئیس ستاد اقامه نماز کشور که به مناسبت شب شهادت امام سجاد علیه السلام در رابطه با موضوع دعا صحبت کرد، با اشاره به دعای ابوحمزه ثمالی گفت: امام سجاد علیه السلام در این دعای شریف در یک سطر به عوامل سقوط جامعه اشاره کرده که یکی از آنها کسالت و بی‌حالی است.

 وی افزود: جامعه‌ای که برای انجام کارهای علمی و تحقیقاتی بی حال است، جامعه‌ای که دانش‌آموزان و معلمان آن از تعطیل شدن مدارس و مراکز آموزشی خوشحال می‌شوند، روی پیشرفت را نخواهد دید.

 حجت الاسلام والمسلمین قرائتی بیان کرد: سعودی‌ها قبل از حادثه منا هم جنایتی را علیه حجاج مرتکب شده بودند که ما بعد از آن واقعه با گروهی به آفریقا رفتیم تا برای روحانیون آنجا صحبت کنیم، ولی آل سعود که به آنها پولی داده بود، مانع شدند، اما من در آنجا ابتکار امام سجاد علیه السلام را به کار بستم و با زبان دعا، جنایات آل سعود را فاش کردم که باعث تحول و گریه حاضران در مجلس شد.

 به گفته این مفسر قرآن کریم، دعا کردن آدابی دارد از جمله اینکه قبل از دعا کردن نعمت‌های خدا را برشماریم و در این مورد باید به نعمت‌های ویژه خداوند توجه داشته باشیم که تا خدا آنها را از ما نگیرد متوجه نمی‌شویم برای نمونه در کل دنیا ما تنها کشوری هستیم که حاکم ما یک مجتهد عادل، شجاع، مدیر و مدبر است.

 وی، تمجید خدا، شکرگزاری، بازگویی عیب‌های خود، استغفار و صلوات فرستادن را از دیگر آداب دعا برشمرد و در رابطه با اهمیت دعا، افزود: ممکن است عده‌ای بگویند که خداوند خواسته‌های ما را می‌داند، پس چرا ما باید آنها را به زبان بیاوریم؟ که در جواب آنها باید گفت در به زبان آوردن اثر مخصوصی هست برای مثال در روایات آمده اگر مرد به همسرش بگوید «دوستت دارم» هیچ‌گاه فراموش نخواهد کرد و سفارش شده اگر مومنان همدیگر را دوست دارند آن را به زبان بیاورند.

حوزه نیوز

قالَ علی بن الحسین (علیه السلام):

عَجِبْتُ لِمَنْ یَحْتَمى مِنَ الطَّعامِ لِمَضَرَّتِهِ، كَیْفَ لایَحْتَمى مِنَ الذَّنْبِ لِمَعَرَّتِهِ.

امام سجاد علیه السلام فرمود:

تعجّب می کنم از كسى كه نسبت به تشخیص خوب و بد خوراكش اهتمام مى ورزد كه مبادا ضررى به او برسد، ولی چگونه نسبت به گناهان و اعمالش اهمیّت نمى دهد، و نسبت به مفاسد دنیائى، آخرتى روحى، فكرى، اخلاقى و… بى تفاوت است.

بحارالأنوار: ج 78، ص 158، ح 19

در سالروز شهادت امام علی بن الحسین علیه السلام ۱۳۵ مطلب خواندنی پیرامون سیره علمی و عملی امام زین العابدین علیه السلام از سوی پایگاه حوزه نت در فضای مجازی منتشر شد.

« علی اکبر لطیفیان»، « سید حمید رضا برقعی»، « وحید قاسمی» و « علی اکبر لطیفیان »  از شاعران آیینی کشورمان هستند که اشعاری درباره امام سجاد ( علیه السلام ) سروده اند. 

ادامه »

 در فراز اول مناجات محبین، دو نکته بیان شده است؛ اول آنکه اگر کسی شیرینی محبت خداوند را چشید و از لذت محبت او سرشار شد، جایگزینی برای او نمی‌طلبد و دل به محبت غیر او نمی‌دهد. نکته دوم آنکه اگر کسی به جوار خداوند راه یافت و به قرب معبود انس گرفت، حتی لحظه‌ای از حال و هوای انس به قرب الهی خارج نمی‌شود. در ادامه، امام سجاد علیه السلام از خداوند می‌خواهد که خود را در شمار کسانی قرار دهد که برای مقام قرب و ولایتش برگزیده است. قربی که او از خداوند می‌طلبد، قرب اکتسابی است که در پرتو پیروی از دستورات خداوند، بندگی و خودسازی به دست می‌آید و از این نظر خاص بندگان برگزیده و مومن خداست و تنها آنان از این امتیاز عالی برخوردارند.

ادامه »

موضع امام سجاد علیه السلام در قبال قیام های معاصرش و ارتباط آن حضرت با این نهضت ها.

ادامه »

 در حوادث سیاسی واجتماعی انسانهای ضعیف،مردد و فرصت طلب از مرکز حق جدا میشوند.

 کاری که امام کردند، در درجه اول، زنده نگه‌داشتن حادثه‌ی کربلا بود، که همه‌ی عوامل می‌خواست آن را از بین ببرد. اینکه امروز ما نام امام حسین و کربلا را می‌آوریم، به برکت امام سجاد علیه السلام است. اگر ایشان همت نمی‌کردند، امروز ماجرای امام حسین علیه السلام یک ماجرای کهنه‌ی تمام شده در تاریخ بود. آن بزرگوار، این حادثه را زنده نگه داشت.

 در درجه دوم، چیدن یک پایه – یک قاعده – برای تشیع بود؛ چون شیعه بعد از قضیه‌ی کربلا، بکلی از هم پاشیده بود. آدم‌های میانه‌ حال، ضعیف و ترسو، از خود، بی‌خود شده بودند. آن‌هایی هم که شیعه بودند، خیلی‌هایشان در دل، از تشیع توبه کردند و یک عده معدود ماندند. امام سجاد علیه السلام توانست یک قاعده‌ی مستحکم اعتقادی و فکری درست کند و این معارف را بتدریج جمع کند.

ارتداد مردم پس از عاشورا

 آن روایتی که بنده، مکرر در جاهای مختلف خوانده‌ام که “ارتد‌الناس بعد الحسین الا ثلاثه” یا “اربعة"، یا “خمسة” – پنج نفر را اسم می‌آورد – مال امام صادق است علیه السلام است؛ که بعد از امام حسین علیه السلام و حادثه کربلا، مردم برگشتند؛ یعنی آن‌هایی که حتی در خانه‌ی اهل بیت علیه السلام هم بودند، بر اثر ترس برگشتند! یعنی وقتی یک حادثه‌ی اجتماعی یا سیاسی پیش می‌آید، آدمهای ضعیف و متوسط، آدمهای مردد و یا فرصت‌طلب، همه بتدریج از آن مرکز جتدا میشوند و یک عده‌ی خاص میمانند: “قل‌الدیانون".

 این عده‌ی خاص، بهترینهایشان، ابتدا در کربلا و بعد در ماجرای “توابین” شهید شدند؛ متوسطها ماندند. متوسطها هم برگشتند. فقط چندتایی ماندند که یکی از آن‌ها، همین “ابوخالد ‌الکابلی” است؛ یکی “یحیی‌بن أم طویل” استغ همچنین ” جبیربن مطعم". اینها چند نفر از کسانی هستند که قرص و محکم ماندند. آن‌وقت حضرت، این معارف را به وسیله‌ی همین عده‌ی اندک، آهسته آهسته توسعه دادند.

 بعد امام صادق علیه السلام میفرمایند:

 “ثم ان‌الناس لحقوا و کثروا".

 بعد مردم ملحق گردیدند و هی زیاد شدند؛ دایره‌ی تشیع، گسترش پیدا کرد. این، کار امام سجاد علیه السلام است. یعنی اگر زحمات سی و چند ساله‌ی حضرت نبود، ما دیگر امام صادق علیه السلام نداشتیم که حالا بخواهد بیاید، مثلا معارف اهل بیت علیه السلام را بیان کرد. آن بزرگوار، پایه را در واقع یک‌بار دیگر محکم کرد؛ دیگران آمدند و آن را تکثیرش کردند، بالا بردند، یا مثلا توسعه دادند. این کار امام سجاد علیه السلام است.

 منبع: برگزیده کتاب «آفتاب در مصاف» صفحه 553 تا 554

الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام :

لو ماتَ مَن بَينَ المَشرِقِ و المَغرِبِ لَما استَوحَشتُ بعدَ أن يكونَ القرآنُ مَعي .

اگر همه مردم از شرق تا غرب عالم بميرند، با وجود قرآن در كنار من، هرگز احساس وحشت و تنهايى نكنم.

الكافي : ٢/٦٠٢/١٣