قرآن کریم می فرماید:

و إذا سألک عبادی عنی فإنّی قریبٌ أجیب دعوة الداع إذا دعان فلیستجیبوا لی و لیؤمنوا بی لعلهم یرشدون[1]

هرگاه بندگانم در باره من از تو بپرسند، پس بگو: من نزدیکم و دعای درخواست کننده را هرگاه مرا بخواند استجابت می کنم، پس باید بندگان هم مرا اجابت نموده بپذیرند و باید به من ایمان آورند تا راه یابند.

خداوند پس از بیان حکم روزه، در آیات قبل، بندگانش را ترغیب و تشویق می کند به دعا خواندن و درخواست خواسته هایشان از پروردگارشان. خدا در قرآن به دعا و دعا کردن تأکید کرده و در آیه های مختلفی اهمیت اصل مسئله دعا را، صرف نظر از کمیت و کیفیتش، تذکر داده است.

شان نزول

عرب بیابانی از رسول اللّه صلی اللّه علیه و آله پرسید:

 آیا پروردگار ما نزدیک است تا با او راز و نیاز کنیم یا دور است تا با صدای بلند او را بخوانیم؟

پس از آن، این آیه نازل شد.[2] گرچه درباره شان مزول آیه اختلاف در تفاسیر شیعه و اهل سنت وجود دارد.[3] علت نزدیک بودن خدا به بندگان همین است که دعا کنندگان بنده اویند، و علت اجابت بی قید و شرط دعای ایشان همان نزدیکی خدا به ایشان است.[4]

پیام ها

1.بندگی و عبودیت دلیل نزدیکی و قرب به خداوند است.

2.دعا کننده، مورد محبّت پروردگار قرار می گیرد و دعا کردن، همراه و همرنگ شدن با کلّ هستی است.

3.دعا باید خالصانه باشد و واقعا از صمیم دل خدا را بخواند نه اینکه صِرف لقلقه زبان یا عادت باشد.

پی نوشت ها

[1] بقره/186

[2] قرائتی، محسن، نور، ج1، ص288

[3] سیوطی، الدرالمنثور، ج1، ص194-آلوسی، روح المعانی،ج12، ص266

[4] المیزان، ج 2، ص41