حجت الاسلام محمد جواد حاجي ابوالقاسم در نوشته ای پاسخ علمای اهل سنت به دو شبهه وهابیت را تشریح کرد.

* شبهه: آیا حساب و کتاب روز قیامت قابل واگذاری از سوی خداست؟

پرسش: چرا شيعيان اعتقاد دارند كه ائمه در روز قيامت به جای خدا حساب و كتاب مردم را به عهده می ‌گيرند؟

چون در قرآن كريم آمده است: «ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا حِسَابَهُمْ»؛[1] «سپس حساب مردم با ما است.» آيا صحيح است كه شيعيان در مقابل صراحت اين آيه ادعا کنند كه ائمه حساب و كتاب مردم و تقسيم بهشت و دوزخ را بر عهده دارند؟

پاسخ: اين اعتقاد در بسياري از روايات معتبر و ادعيه شيعه، به صورتي كه با آيه مذكور هيچ تنافي نداشته باشد، وجود دارد. تمام مسلمانان (شيعه و سني) اعتقاد دارند كه دو مَلك الهي به نام «منكر» و «نكير»[2] در قبر، حساب و كتاب مردم را بر عهده دارند و در قيامت نيز ملائكه مسئول حساب و كتاب و به بهشت و دوزخ بردن مردم هستند.[3] در واقع اين اعتقاد منافاتي با انجام گرفتن حساب و كتاب توسط خداوند ندارد؛ بلكه ملائكه، مأموران الهي براي انجام اين وظيفه هستند. حال اگر كسي اعتقاد داشته باشد كه رسول خدا(صلی الله علیه و آله) چنين وظيفه‌ اي را - همانند ملائكه - برعهده دارند، هيچ ارتباطي با شرك ندارد.‌

«آلوسي» مفسر شهير اهل سنت، در تفسير خود، درباره معني «قسيم النار و الجنة» بودن حضرت علي(علیه السلام) طبق نظر شيعيان مي ‌نويسد: «احتمالاً مقصود شيعيان اين است كه حضرت علي - كرّم الله وجهه - حساب مخلوقات را با دستور خدا به عهده مي ‌گيرد، همان طور كه ساير مسلمانان مي ‌گويند كه ملائكه حساب و كتاب مردم را به دستور خدا به عهده مي‌ گيرند، و اين مطلب با حصر موجود در آيه –كه خدا حساب و كتاب انسان ها را انجام مي ‏دهد - منافاتي ندارد.»[4]

شيعيان نيز با همين منظور اعتقاد دارند كه اهل ‏بيت(علیهم السلام) حساب و كتاب مردم را به دستور خدا بر عهده دارند، لذا در زيارت جامعه كبيره مي ‌خوانند: «وَ حِسابُهُم عَلَيكُم؛[5] حساب مردم بر عهده شما قرار گرفته است.»

قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (علیه السلام):

صِيَانَةُ المَرْأَةِ أَنْعَمُ لِحَالِهَا وَ أَدْوَمُ لِجَمَالِهَا.

حضرت علی علیه السلام فرمودند:

محفوظ بودن زن، براى سلامتى اش مفيدتر است و زيبايى او را با دوام تر مى كند.

عيون الحكم و المواعظ (لليثي)، ص: 303.

 َ قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام :

مَا اتَّخَمْتُ قَطُّ فَقِيلَ لَهُ وَ لِمَ قَالَ مَا رَفَعْتُ لُقْمَةً إِلَى فَمِي إِلَّا ذَكَرْتُ اسْمَ اللَّهِ عَلَيْهَا.

امام على عليه السلام فرمود:

هيچ گاه به سوء هاضمه مبتلا نشدم.

 پرسيدند: چرا؟

فرمودند: زيرا هيچ لقمه اى به سوى دهان نبردم، مگر اين كه نام خدا را بر آن ياد كردم.

المحاسن، ج‏2، ص: 438

منبع:خبرگزاری «حوزه»

آیا هشداری به خواصّ نیست که..

 به قلم حجت الاسلام علی مختاری
نتیجه خیانت خواص در صحنه اجتماع و سیاست

حجت الاسلام علی مختاری در مقاله ای به بررسی «خیانت برخی از خواص و کارگزاران امام علی(علیه السلام) پرداخته است.

اصحاب امام علی(علیه السلام) به دو دسته تقسیم می ‌شوند:

یاران باایمان، با اخلاص و وفادار که اسوه حسنات اند. گروه دیگر افراد مقصّری بودند که گرچه مدّتی با امام(علیه السلام) همراهی کردند؛ ولی در بین راه بُریده، برخی به گوشۀ عزلت خزیدند و از باب احتیاط، از قبول حمایت از امام(علیه السلام) شانه خالی کردند و بعضی نیز به مخالفت با حضرت پرداختند و جزء دشمنان ایشان شدند.

بدیهی است که گروه دوم مسامحتاً از یاران و اصحاب امام (علیه السلام) قلمداد می ‌گردند؛ چون روزی در جرگه اطرافیان و اصحاب حضرت بودند و منظور از خیانت خواص، عملکرد همین دسته دوّم است.

خود حضرت در روزهای آخر حیاتش با قلبی سوزان، از شهادت و کمبود اصحاب گروه اول با سوز و گداز چنین یاد می ‌فرماید: «أَيْنَ‏ إِخْوَانِيَ‏ الَّذِينَ‏ رَكِبُوا الطَّرِيقَ وَ مَضَوْا عَلَى الْحَقِّ أَيْنَ عَمَّارٌ وَ أَيْنَ ابْنُ التَّيِّهَانِ وَ أَيْنَ ذُوالشَّهَادَتَيْنِ وَ أَيْنَ نُظَرَاؤُهُمْ مِنْ إِخْوَانِهِمُ الَّذِينَ تَعَاقَدُوا عَلَى الْمَنِيَّةِ وَ أُبْرِدَ بِرُءُوسِهِمْ إِلَى الْفَجَرَة…؛» [1] کجایند برادران من؟ همان ها که در مسیر صحیح گام نهادند و در راه حق پیش افتادند. کجاست عمار؟[2] کجاست ابن تیّهان؟[3] و کجاست ذوالشهادتین؟[4] و کجایند همانند ایشان از برادرانشان که پیمان بر جانبازی بستند و سرانجام سرهایشان برای فاجران فرستاده شد.

آنگاه امام(علیه السلام) دستی به محاسن شریف خود زد و مدتی طولانی گریست و فرمود: «آه از برادرانم.»

امیرالمؤمنین علیه السلام منفور انبیاء را این گونه بیان فرموده اند.

(قال امیرالمؤمنین علیه السلام):

فَلَوْ رَخَّصَ اللَّهُ فِي الْكِبْرِ لِأَحَدٍ مِنْ عِبَادِهِ لَرَخَّصَ فِيهِ لِخَاصَّةِ أَنْبِيَائِهِ وَ أَوْلِيَائِهِ وَ لَكِنَّهُ سُبْحَانَهُ كَرَّهَ إِلَيْهِمُ التَّكَابُرَ.

حضرت علی علیه السلام فرمود:

اگر خداوند تكبر ورزيدن را به كسى اجازه مى داد، حتماً در مرحله نخست، آن را مخصوص پيامبران و اولياى خود مى ساخت؛ اما خداوند تكبر و خودبرتربينى را براى همه آنها منفور شمرده است.

_{نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص: 290.}

منبع:خبرگزاری «حوزه»،

متن روایت را از کتاب غرر الحكم منتشر می کند .

رُوِيَ عَن عَليٍّ عليه السلام قَال:

اِنْ كُنْتَ حَريصاً عَلي طَلَبِ الْمَضْموُنِ لَكَ فَكُنْ حَريصاً عَلي اَداءِ الْمَفْروُضِ عَلَيْكَ

اگر در طلب آنچه برای تو ضمانت شده است (رزق و روزی) حریص هستی، پس بر ادای آنچه بر تو واجب شده است حریص باش.

 _{غرر الحكم، ص 176، حديث3370}