امیرمومنان در حدیثی دعا كننده بى عمل را این گونه تشبیه می کند:

 قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام:

َالدّاعي بِلا عَمَلٍ كالرّامي بِلا وَتَرٍ؛

كسى كه دعا مي كند بدون عمل ،

مانند تیراندازی است كه كمانش «زه» ندارد

بحارالانوار ج75 ص60

امير المؤمنين على عليه السّلام درحدیثی فرمودند:

روزه ماه رمضان و سه روز در هر ماه، دل شوره‏ها و «اضطرابهاى درونى» را از بین مى ‏برد؛

  قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عليه السّلام صِيَامُ شَهْرِ الصَّبْرِ وَ ثَلَاثَةِ أَيَّامٍ مِنْ كُلِّ شَهْرٍ يَذْهَبْنَ بِبَلَابِلِ الصَّدْرِ وَ صِيَامُ ثَلَاثَةِ أَيَّامٍ فِي كُلِّ شَهْرٍ صِيَامُ الدَّهْرِ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ- مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها

روزه ماه صبر «ماه رمضان»و سه روز در هر ماه، دل شوره‏ ها و«اضطرابهاى درونى» را از بین مى‏ برد،

سه روز روزه گرفتن در هر ماه مانند روزه گرفتن تمام عمر است،

چون خداوند تبارك و تعالى در آيه 160 سوره انعام مى‏ فرمايد:

مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا ^{(الأنعام/160)}

هر كس عمل نيكى بجاى آورد، ده برابر آن پاداش دارد.

  ثواب الأعمال و عقاب الأعمال ص 80

  توصیه‌های کاربردی رهبر انقلاب درباره نماز، نهج‌البلاغه، قرآن و معنویت که در بیاناتشان به آن پرداخته‌اند را به ترتیب در سه دهه ایام ماه مبارک رمضان منتشر می‌نماید.

 

عزیزان با نهج‌البلاغه انس پیدا کنید.

نهج‌البلاغه، خیلی بیدار کننده و هوشیار کننده و خیلی قابل تدبر است.

در جلساتتان، با نهج البلاغه و کلمات امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌وسلامه‌علیه انس پیدا کنید.

اگر خدای متعال توفیق داد و یک قدم جلو رفتید، آن وقت با صحیفه‌ی سجادیه - که علی‌الظاهر فقط کتاب دعاست؛ اما آن هم مثل نهج‌البلاغه، کتاب درس و کتاب حکمت و کتاب عبرت و کتاب راهنمای زندگی سعادتمندانه‌ی انسان است - انس بگیرید.  ۱۳۷۸/۰۹/۰۱

ادامه »

حضرت امیرالمومنین علیه السلام فرق بین روزه بدن و نفس را بیان فرموده اند.

صَوْمُ الْجَسَدِ الْإِمْسَاكُ عَنِ الْأَغْذِيَةِ بِإِرَادَةٍ وَ اخْتِيَارٍ خَوْفاً مِنَ الْعِقَابِ وَ رَغْبَةً فِي الثَّوَابِ وَ الْأُجْرَةِ  و صَوْمُ النَّفْسِ إِمْسَاكُ الْحَوَاسِّ الْخَمْسِ عَنْ سَائِرِ الْمَآثِمِ وَ خُلُوُّ الْقَلْبِ عَنْ جَمِيعِ أَسْبَابِ الشَّرِّ.  

امیرالمومنین علیه السلام فرمودند:

روزه بدن نگاهداشتن آن از غذاها به اراده و اختيار جهت ترس از عقاب و رغبت در ثواب و پاداش است، اما روزه نفس، نگاهداشتن حواسّ پنجگانه از همه گناهان و خالى بودن دل از جميع بدی هاست .

تصنيف غرر الحكم و درر الكلم ص 176

استاد فاطمی نیا: 

توطئه های زیر پوستی برای شما جوانان خیلی چیده شده است و باید حواستان باشد، می گویند:

عرب چیست؟!

عجم چیست؟!

این ها توطئه ی استعمار است.اگر دیدید که شخصی آمریکایی یا انگلیسی و یا هر جای دیگر است، کمالات دارد و آدم محترمی است، شما هم احترامش کنید.

در ادامه خبر متن سخنان استاد فاطمی نیا را با موضوع سیری در نهج البلاغه  می خوانید:

 

خداوند بر عالم و غیب احاطه دارد

امام علی علیه السلام در این خطبه اشاره دارند که خدا بر همه موجودات احاطه دارد و بعد از آن مباحث خطبه، سفارش به تقواست.

یَعْلَمُ عَجِیجَ الْوُحُوشِ فِی الْفَلَوَاتِ وَ مَعَاصِیَ الْعِبَادِ فِی الْخَلَوَاتِ وَ اخْتِلَافَ النِّینَانِ فِی الْبِحَارِ الْغَامِرَاتِ وَ تَلَاطُمَ الْمَاءِ بِالرِّیَاحِ الْعَاصِفَاتِ¹؛

خدا همه چیز را می داند و هرچیزی نزد پروردگار حاضر است. حمد مخصوص پروردگاری است که سرو صدای حیوانات وحشی در فلات ها را می داند.

“عجیج” را به معنای بلند کردن صدا، گفته اند. “ الْوُحُوشِ ” هم به تمام حیوانات در خشکی گفته می شود. و خداوند معصیت هایی که بندگان در خلوت مرتکب می شوند را می داند، منظور این است که هیچ چیز بر خدا مخفی نیست.

“النِّینَانِ” جمع ماهی است. “اختلاف” به معنای درگیری نیست و در بعضی جاها به معنی رفت و آمد از کنار یکدیگر است. منظور دعا این است که ماهی ها و نهنگ ها که از کنار یکدیگر در اعماق دریا رد می شوند، خداوند می داند که ماهی بزرگ و ماهی کوچک هرکدام چه هدفی دارد؟ چرا رفت و آمد می کنند؟ تمام این ها را خداوند به همراه علتش می داند.

صدا و سیما برنامه های خوبی درباره ی حیوان شناسی پخش می کند. یک بار دیدم زیر یکی از برنامه ها نوشته شده: “راز آفرینش". چند روز فکر می کردم که باید نام برنامه را “گزارش آفرینش” بگذارند، زیرا تمام رفتار حیوانات، اسرار است و از عقل ما خارج است و کسی رازش را نمی داند. در علوم جدید به مرور ثابت می شود که حیواناتی را که ما علت آفرینشش را نمی دانیم، اگر خلق نشده بودند، نظم عالم به هم می خورد.

خدا تنها غیب و… را نمی داند، بلکه همه چیز را می داند. در همین ظاهر که می بینیم یک ملک و یک ملکوتی دارد، غیب و شهادت دارد. امواج ظاهر که دیگر در خلوت نیست، همین امواج، همین کوه ها، یک غیبی دارد که خداوند همه ی این ها را می داند، هم ظاهر و هم باطنش را.

ادامه »

برای اولین بار چه کسی در جهان روزه گرفت؟

 بر اساس برخی از روایات، اولین فردی که روزه گرفت، حضرت آدم علیه السلام بود. روایت در این باره چنین می‌گوید:

«إِنَّ آدَمَ ع لَمَّا أَکَلَ مِنَ الشَّجَرَةِ بَقِیَ فِی بَطْنِهِ ثَلَاثِینَ یَوْماً فَفَرَضَ اللَّهُ عَلَى ذُرِّیَّتِهِ ثَلَاثِینَ یَوْماً الْجُوعَ وَ الْعَطَشَ وَ الَّذِی یَأْکُلُونَهُ بِاللَّیْلِ تَفَضُّلٌ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَیْهِمْ وَ کَذَلِکَ کَانَ عَلَى آدَمَ علیه السلام …»؛[1]

هنگامی که حضرت آدم علیه السلام از میوه درخت ممنوعه خورد، آن میوه سی روز در شکمش باقی ماند. پس از آن بود که خداوند بر حضرت آدم و نسل او سی روز‏ گرسنگی و تشنگی را واجب نمود. و اگر در شب چیزی می‌خورند تفضلی است از جانب پروردگار.

این روایت تصریح دارد به این‌که اولین فردی که در تاریخ بشر روزه گرفت، خود حضرت آدم علیه السلام بود و تاریخ وجوب روزه بازگشت به خلقت آدم می‌کند.

 

اما طبق برخی از روایات، اولین شخصی که از پیروان پیامبر صلی الله علیه و آله و از مسلمانان روزه گرفت، امام علی علیه السلام بود:

«…قَالَ أَبُو سَعِیدٍ الْخُدْرِیِّ کُنْتُ مَعَ النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله بِمَکَّةَ إِذْ وَرَدَ عَلَیْهِ أَعْرَابِیٌّ طَوِیلُ الْقَامَةِ عَظِیمُ الْهَامَةِ مُحْتَزِمٌ بِکِسَاءٍ وَ مُلْتَحِفٌ بِعَبَاءٍ قُطْوَانِیٍّ قَدْ تَنَکَّبَ قَوْساً لَهُ وَ کِنَانَةً فَقَالَ لِلنَّبِیِّ صلی الله علیه و آله یَا مُحَمَّدُ أَیْنَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ مِنْ قَلْبِکَ فَبَکَى رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله بُکَاءً شَدِیداً حَتَّى ابْتَلَّتْ وَجْنَتَاهُ مِنْ دُمُوعِهِ وَ أَلْصَقَ خَدَّهُ بِالْأَرْضِ ثُمَّ وَثَبَ کَالْمُنْفَلِتِ مِنْ عِقَالِهِ وَ أَخَذَ بِقَائِمَةِ الْمِنْبَرِ ثُمَّ قَالَ یَا أَعْرَابِیٌّ وَ الَّذِی فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ وَ سَطَحَ الْأَرْضَ عَلَى وَجْهِ الْمَاءِ لَقَدْ سَأَلْتَنِی عَنْ سَیِّدِ کُلِّ أَبْیَضَ وَ أَسْوَد وَ أَوَّلُ مَنْ صَامَ وَ زَکَى وَ تَصَدَّقَ وَ صَلَّى الْقِبْلَتَیْنِ وَ بَایَعَ الْبَیْعَتَیْنِ وَ هَاجَرَ الْهِجْرَتَیْنِ وَ حَمَلَ الرَّایَتَیْنِ وَ فَتَحَ بَدْراً وَ حُنَیْنَ ثُمَّ لَمْ یَعْصِ اللَّهَ طَرْفَةَ عَیْنٍ قَالَ فَغَابَ الْأَعْرَابِیُّ مِنْ بَیْنِ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آلهفَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله لِأَبِی سَعِیدٍ یَا أَخَا جُهَیْنَةَ هَلْ عَرَفْتَ مَنْ کَانَ یُخَاطِبُنِی فِی ابْنِ عَمِّی عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِب…»؛[2] 

ابو سعید خدری می‌گوید؛ با رسول خدا در مکه بودم  که مردی اعرابی بلند قامت… وارد شد، گفت ای محمد ….

پیامبر صلی الله علیه و آله گریه‌ای شدیدی کرد به گونه‌ای که اشک بر صورت حضرت جاری شد….

بعد از فرمود ای اعرابی….

اولین کسی که روزه گرفت، زکات داد، صدقه داد، به سوی دو قبله نماز خواند، دوبار بیعت نمود، دوبار مهاجرت کرد….

امام علی علیه السلام بود.

 

پی نوشت‌ها:

[1]. ابن بابویه، محمد بن على، ‏من لا یحضر الفقیه، محقق، مصحح، غفارى، على اکبر، ج 2، ص 74، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ دوم، 1413ق.‏

[2]. برقى، احمد بن محمد بن خالد، المحاسن‏، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین‏، ج 2، ص 331، دار الکتب الإسلامیة، قم، چاپ دوم، 1371ق.‏

 

منبع: اسلام کوئست

قال علی علیه السلام:

ذَوُوا الْعُيُوبِ يُحِبُّونَ إِشَاعَةَ مَعَايِبِ النَّاسِ لِيَتَّسِعَ لَهُمُ الْعُذْرُ فِي مَعَايِبِهِمْ.

 افراد عيب دار، دوست دارند تا عيوب مردم را پخش كنند، تا بهانه اى براى معايب خويش فراهم آيد (با يافتن شريك جرم، مى كوشند خطاى خويش را پنهان كنند).

غرر الحكم و درر الكلم، ص: 371.

 امیرالمؤمنین علی علیه السلام نتیجه تندخویی را دو چیز دانسته اند.

قَالَ امیرالمؤمنین علی علیه السلام:

الْحِدَّةُ ضَرْبٌ مِنَ الْجُنُونِ لِأَنَّ صَاحِبَهَا يَنْدَمُ فَإِنْ لَمْ يَنْدَمْ فَجُنُونُهُ مُسْتَحْكِم‏.

تندخويى نوعى ديوانگى است؛ زیرا تندخو پشيمان می گردد، اگر پشيمان نگشت، ديوانگى اش استوار است.

_{نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص:513}

قَالَ عليه السلام :

... وَ لَيْسَ الْعَاقِلُ مَنْ يَعْرِفُ الْخَيْرَ مِنَ الشَّرِّ وَ لَكِنَّ الْعَاقِلَ مَنْ يَعْرِفُ خَيْرَ الشَّرَّيْنِ.

امام على عليه السلام فرموند:

عاقل، آن نيست كه خوبى را از بدى بشناسد؛ بلكه عاقل آن کسی است كه از ميان بدى ‏ها (بین بد و بدتر) بهترين یعنی (کم زیان تر) را تشخيص دهد.

بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏75، ص: 6.

قال علي عليه‌السلام :

إِنَّهُ لَيْسَ لِأَنْفُسِكُمْ ثَمَنٌ إِلَّا الْجَنَّةَ فَلَا تَبِيعُوهَا إِلَّا بِهَا؛

امير مومنان عليه‌السلام مي‌فرمايند:

همانا براي شما بهايي جز بهشت نيست، پس به کمتر از آن نفروشيد.

^{(نهج‌البلاغه، حکمت456)}