إِنَّهُ كَانَ فَرِيقٌ مِنْ عِبَادِي يَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ

Indeed, there was a party of My servants who said, ‘Our Lord, we have believed, so forgive us and have mercy upon us, and You are the best of the merciful.’

(فراموش کرده ‏اید) گروهی از بندگانم می‏گفتند:

پروردگارا! ما ایمان آوردیم; ما را ببخش و بر ما رحم کن; و تو بهترین رحم کنندگانی!

آيه 109 سوره مبارکه مومنون

خداوند، زخم زبان منحرفین به مؤمنین را بى ‏پاسخ نمى‏گذارد. «انّه ‏كان…»

دعا به درگاه خداوند در دنیا مفید است، «كان فریق من عبادى یقولون ربّنا…» ولى دعا و التماس در قیامت مفید نیست. «ربّنا اخرجنا… قال اخسئوا»

بندگان خداوند همواره از كاستى‏هاى خود بیمناك بوده و استغفار مى‏كنند. «كان… یقولون ربّنا…»

ایمان مقدّمه‏ ى مغفرت و مغفرت، مقدّمه ی دریافت رحمت الهى است. «آمنّا فاغفرلنا وارحمنا»

سرچشمه ‏ى مهربانى‏ها خداست. «و انت خیرالرّاحمین»

از آداب دعا، تجلیل از خداوند است. «و انت خیرالرّاحمین»

 بعد از آن يكى از موجبات عذاب آنها را كه سخريه و استهزاء به مؤمنين است بيان و اخبار مى‌فرمايد:

إِنَّهُ كانَ فَرِيقٌ مِنْ عِبادِي‌: بدرستى كه شأن چنين است، بودند گروهى از بندگان من، يعنى انبياء و مؤمنين،

يَقُولُونَ رَبَّنا آمَنَّا: مى‌گفتند پروردگارا، ما ايمان آورده‌ايم به يگانگى تو،

فَاغْفِرْ لَنا: پس بيامرز ما را و ببخش بر ما.

طلب مغفرت از انبياء نه به جهت تقصير و گناه باشد، زيرا صدور گناه منافى مقام شامخ نبوت و موجب سلب اطمينان به تبليغات است، بلكه چون اشتغال به مباحات در باره آنان تعبير به گناه شده، و ساير وجوهى كه در محل خود بيان گرديده است.

وَ ارْحَمْنا وَ أَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ‌: و رحم فرما ما را، بدرستى كه تو بهترين رحم كنندگانى.