«من دعایی یادتان می‌دهم که اگر این دعا را بخوانید، این شبهه‌ها در شما اثر نمی‌کند. این دعا، «دعای غریق» است.»

یعنی کسی که این دعا را بخواند، مانند کسی می‌ماند که به اصطلاح در آب افتاده و دارد غرق می‌شود و می‌خواهد کسی دستش را بگیرد.
 

بهترین دعا چیست؟

در روایتی،1 حضرت امام صادق علیه السلام به یکی از یارانشان به نام عبدالله‌بن‌سنان فرموده‌اند:

«در زمان غیبت که دسترسی به امام نداری، گاهی در ذهنت راجع به امام شبهه پراکنده می‌کنند.»

و می‌فرمایند: «من دعایی یادتان می‌دهم که اگر این دعا را بخوانید، این شبهه‌ها در شما اثر نمی‌کند. این دعا، «دعای غریق» است.» یعنی کسی که این دعا را بخواند، مانند کسی می‌ماند که به اصطلاح در آب افتاده و دارد غرق می‌شود و می‌خواهد کسی دستش را بگیرد.

حضرت می‌فرمایند: «بگویید:

«یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ.»

دو جمله است؛ جمله اوّل، نام‌های مقدّس الهی است:

«یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ.»

و جمله دوم:

«ثَبِّتْ‌ قَلْبِی‌ عَلَی‌ دِینِکَ؛

خدایا! دستم را بگیر و دلم را بر دینت پابرجا بدار که این شبهه‌ها بر من اثر نکند.»

عبدالله‌بن‌سنان می‌گوید:

آقا این‌ جملات را فرمودند. بعد من بلا‌فاصله گفتم:

«یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْاَبْصَارِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ»

و در دعای آقا تصرّف کردم.

چون آقا گفتند، بگو:

«یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ‌ الْقُلُوبِ‌ ثَبِّتْ‌ قَلْبِی‌ عَلَی‌ دِینِکَ؛

و من «وَ الْاَبْصَارِ» را اضافه کردم وحضرت به من رو کردند و فرمودند:
«درست است که خدا مُقَلِّبُ الْقُلُوبِ وَ الْاَبْصَار است؛ امّا این جملاتی ‌را که من می‌گویم، بگو و از خودت عبارت اضافه نکن و این ابصار را دیگر در آن نگذار.»
این روایت، از نظر اعتقاداتتان خیلی مؤثّر است.

برای اینکه در زمان غیبت امام زمان(عج)، یک سری شبهات در شما اثر نکند، دستور این است.

سند روایت هم خیلی خوب است. پس هر روز بگویید:

«یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ‌ الْقُلُوبِ‌ ثَبِّتْ‌ قَلْبِی‌ عَلَی‌ دِینِکَ؛

یا الله! یا رحمان! یا رحیم!

ای تغییر دهنده قلب‌ها! قلب مرا بر دینت ثابت و استوار کن!»

دو سه ثانیه هم بیشتر طول نمی‌کشد. بنابراین این‌ را هر روز بخوانید تا دلتان به امام زمان(عج) قرص شود.

پی‌نوشت‌ها:
1. ابن‌بابویه، محمّد بن علی، «كمال الدّین و تمام النّعمه»، تهران، اسلامیه، ج‏2، ص: 352.

_{منبـــع:سخنرانی آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی در تاریخ 1391/۰۴/۱۴؛}

_{به نقل از سایت www.mojtabatehrani.ir}