سوره الرحمن ملقب به عروس قرآن، پنجاه و پنجمین سوره جزء بیست و هفتم قرآن است .

آیه ۶۴ این سوره کوتاهترین آیه قرآن است. درباره مکی یا مدنی بودن این سوره اختلاف است.

سوره الرحمن درباره موضوعاتی مانند مجموعه‎ای از نعمت‎های خدا در دنیا و آخرت، برپایی قیامت و ویژگی‌های آن و چگونگی حسابرسی اعمال سخن می‌گوید.

خداوند در این سوره پس از ذکر هر نعمتی، از بندگان خود با آیه فَبأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ: پس کدام یک از نعمت‌هاى پروردگارتان را منکرید؟ اقرار می‎گیرد. این آیه ۳۱ مرتبه در سوره تکرار شده است. خواندن جمله پر فضیلت «لا بِشَیْءٍ مِنْ الائِکَ رَبِّ اُکَذِّبُ: پروردگارا هیچ یک از نعمت‌های تو را انکار نمی‌کنم» بعد از این خوانده می‌شود و فضیلت زیادی دارد.

در روایات درباره فضیلت سوره الرحمن آمده است؛ اگر کسی سوره الرحمن را بخواند خداوند به ضعف و ناتوانی او رحم می‌کند و موجب می‌شود آن فرد توفیق شکرگزاری نعمت‎های الهی را پیدا ‎کند.

هر کسی پس از آیه «فبای الاء ربکما تکذبان» عبارت «لابشیء من الائک رب اکذب» را بگوید اگر در آن روز یا شب از دنیا برود شهید محسوب می‌شود.
در نماز پس از زیارت امام رضا علیه السلام خواندن سوره الرحمن در رکعت دوم پس از سوره حمد توصیه شده است

آسان شدن امور سخت، درمان درد چشم و محافظت از انسان از خواص سوره الرحمن است.

 تلاوت مجلسی آیات1-28 سوره الرحمن توسط مصطفی اسماعيل

تلاوت مجلسی سوره الرحمن آیات ۳۳-۴۵ با صدای شحات محمد انور

تلاوت مجلسی آیاتی از سوره الرحمن با صدای استاد محمد صدیق منشاوی

 

فایل صوتی تلاوت سوره الرحمن با صدای عبدالباسط محمد عبدالصمد

پخش و دانلود ترتیل سوره (پرهیزگار)

پخش و دانلود ترتیل سوره( منشاوی)

پخش و دانلود ترتیل سوره( مشاری العفاسی)

پخش و دانلود ترتیل سوره( سعدالغامدی)

 

فضیلت و خواص سوره الرحمن

الرحمن و نام دیگرش «آلاء» (1) پنجاه و پنجمین سوره قرآن است که مکی  و 78 آیه دارد.

در فضیلت این سوره از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلم روایت شده که فرمودند هر چیزی عروسی دارد و عروس قرآن سوره الرحمن است (2)

و در رویات دیگری آمده : هرکسی سوره الرحمن را قرائت کند خداوند به ضعف و ناتوانی او رحم می اورد و او توانایی ادای شکر نعمت های خدادادی را پیدا می کند(3)

امام صادق علیه السلام فرمودند: از قرائت سوره الرحمن و عمل به آن غافل نباشید زیرا این سوره در دل منافقان استقرار نمی یابد. در روز قیامت خداوند این سوره را به شکل انسانی در بهترین شکل و خوشترین بو وارد می کند تا اینکه در جایگاهی که نزدیکتر از آن وجود ندارد نزد خداوند می ایستد آنگاه خداوند می فرماید چه کسی در دنیا همواره تو را قرائت می کرد؟ سوره الرحمن در جواب می گوید ای پروردگارم فلان و فلان پس از آن چهره ایشان سفید و نورانی می شود خداوند به این گروه می فرماید هر کس را که دوست دارید شفاعت کنید آن گاه خداوند می فرماید به بهشت وارد شوید و هرجایی که دوست دارید سکونت گزینید(4)

از امام صادق علیه السلام نقل شده: هر کس سوره الرحمن را قرائت کند و همه جا پس از آیه «فبای الاء ربکما تکذبان» بگوید: «لابشیء من الائک رب اکذب» اگر در آن روز یا شب از دنیا برود شهید محسوب می شود(5)

از حضرت زهرا سلام الله علیها روایت شده است: قرائت کننده سوره الرحمن در ملکوت آسمانها و زمینها ساکن در بهشت فردوس خوانده می شود. (6)

آثار و برکات سوره

1)آسان شدن امور

از رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم نقل شده: هر کس این سوره را بنویسد و به خود همراه داشته باشد خداوند هر کار سختی را برای او آسان می کند. (7)

2) درمان درد چشم

امام صادق علیه السلام فرمودند: اگر سوره الرحمن را بنویسند و همراه کسی که درد چشم دارد باشد، بهبود می یابد.(8)

3) بهبود بیماری طحال، قلب و…

مرحوم کفعمی در کتاب المصباح آورده است : اگر سوره الرحمن را بنویسند و بشویند و از آب آن بیاشامند برای بیماری طحال و دردها و بیماری های قلب مفید است و اگر نوشته آن را برای درد چشم و بیماری صرع به همراه داشته باشند بهبود میبخشد. (9)

4)آسان شدن وضع حمل

برای تسهیل وضع حمل آیه «سنفرغ لکم ایها الثقلان فبای الاء ربکما تکذبان» را بنویسند و بر پشت حامله ببندند بعد که فارغ شد آن را باز کنند. (10)

_______________

پی نوشت:

(1)درمان با قرآن، ص106

 (2) مستدرک الوسائل، ج4، ص351

(3) مجمع البیان، ج9،ص326

(4)ثواب الاعمال، ص116

(5) همان

(6)کنزالعمال، ج2، ص264

(7)تفسیرالبرهان، ج5، ص238

(8) همان

 (9)المصباح کفعمی، ص458

(10)درمان با قرآن، ص108

_{«قرآن درمانی روحی و جسمی، محسن آشتیانی، سید محسن موسوی»}

 

متن و ترجمه:

سوره 55 قرآن کریم: الرحمن

تعداد آیه: 78

جزء : 27

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

الرَّحْمَنُ ﴿۱﴾

[خداى] رحمان (۱)

عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿۲﴾

قرآن را ياد داد (۲)

خَلَقَ الْإِنْسَانَ ﴿۳﴾

انسان را آفريد (۳)

عَلَّمَهُ الْبَيَانَ ﴿۴﴾

به او بيان آموخت (۴)

الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ﴿۵﴾

خورشيد و ماه بر حسابى [روان]اند (۵)

وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ يَسْجُدَانِ ﴿۶﴾

و بوته و درخت چهره ‏سايانند (۶)

وَالسَّمَاءَ رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِيزَانَ ﴿۷﴾

و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت (۷)

أَلَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزَانِ ﴿۸﴾

تا مبادا از اندازه درگذريد (۸)

وَأَقِيمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَلَا تُخْسِرُوا الْمِيزَانَ ﴿۹﴾

و وزن را به انصاف برپا داريد و در سنجش مكاهيد (۹)

وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ ﴿۱۰﴾

و زمين را براى مردم نهاد (۱۰)

فِيهَا فَاكِهَةٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الْأَكْمَامِ ﴿۱۱﴾

در آن ميوه [ها] و نخلها با خوشه ‏هاى غلاف دار (۱۱)

وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّيْحَانُ ﴿۱۲﴾

و دانه ‏هاى پوست‏ دار و گياهان خوشبوست (۱۲)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۱۳﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۱۳)

خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ كَالْفَخَّارِ ﴿۱۴﴾

انسان را از گل خشكيده‏ اى سفال مانند آفريد (۱۴)

وَخَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مَارِجٍ مِنْ نَارٍ ﴿۱۵﴾

و جن را از تشعشعى از آتش خلق كرد (۱۵)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۱۶﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۱۶)

رَبُّ الْمَشْرِقَيْنِ وَرَبُّ الْمَغْرِبَيْنِ ﴿۱۷﴾

پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر (۱۷)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۱۸﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۱۸)

مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيَانِ ﴿۱۹﴾

دو دريا را [به گونه‏ اى] روان كرد [كه] با هم برخورد كنند (۱۹)

بَيْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَا يَبْغِيَانِ ﴿۲۰﴾

ميان آن دو حد فاصلى است كه به هم تجاوز نمى كنند (۲۰)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۲۱﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۲۱)

يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ ﴿۲۲﴾

از هر دو [دريا] مرواريد و مرجان برآيد (۲۲)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۲۳﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۲۳)

وَلَهُ الْجَوَارِ الْمُنْشَآتُ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلَامِ ﴿۲۴﴾

و او راست در دريا سفينه ‏هاى بادبان‏دار بلند همچون كوهها (۲۴)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۲۵﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۲۵)

كُلُّ مَنْ عَلَيْهَا فَانٍ ﴿۲۶﴾

هر چه بر [زمين] است فاني‏شونده است (۲۶)

وَيَبْقَى وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ ﴿۲۷﴾

و ذات باشكوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند (۲۷)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۲۸﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۲۸)

يَسْأَلُهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فِي شَأْنٍ ﴿۲۹﴾

هر كه در آسمانها و زمين است از او درخواست مى ‏كند هر زمان او در كارى است (۲۹)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۳۰﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۰)

سَنَفْرُغُ لَكُمْ أَيُّهَ الثَّقَلَانِ ﴿۳۱﴾

اى جن و انس زودا كه به شما بپردازيم (۳۱)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۳۲﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۲)

يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانْفُذُوا لَا تَنْفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ ﴿۳۳﴾

اى گروه جنيان و انسيان اگر مى‏ توانيد از كرانه ‏هاى آسمانها و زمين به بيرون رخنه كنيد پس رخنه كنيد [ولى] جز با [به دست آوردن] تسلطى رخنه نمى ‏كنيد (۳۳)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۳۴﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۴)

يُرْسَلُ عَلَيْكُمَا شُوَاظٌ مِنْ نَارٍ وَنُحَاسٌ فَلَا تَنْتَصِرَانِ ﴿۳۵﴾

بر سر شما شراره ‏هايى از [نوع] تفته آهن و مس فرو فرستاده خواهد شد و [از كسى] يارى نتوانيد طلبيد (۳۵)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۳۶﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۶)

فَإِذَا انْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ وَرْدَةً كَالدِّهَانِ ﴿۳۷﴾

پس آنگاه كه آسمان از هم شكافد و چون چرم گلگون گردد (۳۷)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۳۸﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۳۸)

فَيَوْمَئِذٍ لَا يُسْأَلُ عَنْ ذَنْبِهِ إِنْسٌ وَلَا جَانٌّ ﴿۳۹﴾

در آن روز هيچ انس و جنى از گناهش پرسيده نشود (۳۹)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۴۰﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۰)

يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيمَاهُمْ فَيُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِي وَالْأَقْدَامِ ﴿۴۱﴾

تبهكاران از سيمايشان شناخته مى ‏شوند و از پيشانى و پايشان بگيرند (۴۱)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۴۲﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۲)

هَذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِي يُكَذِّبُ بِهَا الْمُجْرِمُونَ ﴿۴۳﴾

اين است همان جهنمى كه تبهكاران آن را دروغ مى‏ خواندند (۴۳)

يَطُوفُونَ بَيْنَهَا وَبَيْنَ حَمِيمٍ آنٍ ﴿۴۴﴾

ميان [آتش] و ميان آب جوشان سرگردان باشند (۴۴)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۴۵﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۵)

وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ ﴿۴۶﴾

و هر كس را كه از مقام پروردگارش بترسد دو باغ است (۴۶)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۴۷﴾

پس كداميك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۷)

ذَوَاتَا أَفْنَانٍ ﴿۴۸﴾

كه داراى شاخسارانند (۴۸)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۴۹﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۴۹)

فِيهِمَا عَيْنَانِ تَجْرِيَانِ ﴿۵۰﴾

در آن دو [باغ] دو چشمه روان است (۵۰)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۵۱﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۱)

فِيهِمَا مِنْ كُلِّ فَاكِهَةٍ زَوْجَانِ ﴿۵۲﴾

در آن دو [باغ] از هر ميوه‏ اى دو گونه است (۵۲)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۵۳﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۳)

مُتَّكِئِينَ عَلَى فُرُشٍ بَطَائِنُهَا مِنْ إِسْتَبْرَقٍ وَجَنَى الْجَنَّتَيْنِ دَانٍ ﴿۵۴﴾

بر بسترهايى كه آستر آنها از ابريشم درشت‏بافت است تكيه آنند و چيدن ميوه [از] آن دو باغ [به آسانى] در دسترس است (۵۴)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۵۵﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۵)

فِيهِنَّ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ لَمْ يَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَلَا جَانٌّ ﴿۵۶﴾

در آن [باغها دلبرانى] فروهشته‏ نگاهند كه دست هيچ انس و جنى پيش از ايشان به آنها نرسيده است (۵۶)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۵۷﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۷)

كَأَنَّهُنَّ الْيَاقُوتُ وَالْمَرْجَانُ ﴿۵۸﴾

گويى كه آنها ياقوت و مرجانند (۵۸)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۵۹﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۵۹)

هَلْ جَزَاءُ الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ ﴿۶۰﴾

مگر پاداش احسان جز احسان است (۶۰)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۱﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۱)

وَمِنْ دُونِهِمَا جَنَّتَانِ ﴿۶۲﴾

و غير از آن دو [باغ] دو باغ [ديگر نيز] هست (۶۲)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۳﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۳)

مُدْهَامَّتَانِ ﴿۶۴﴾

كه از [شدت] سبزى سيه‏ گون مى ‏نمايد (۶۴)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۵﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۵)

فِيهِمَا عَيْنَانِ نَضَّاخَتَانِ ﴿۶۶﴾

در آن دو [باغ] دو چشمه همواره جوشان است (۶۶)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۷﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۷)

فِيهِمَا فَاكِهَةٌ وَنَخْلٌ وَرُمَّانٌ ﴿۶۸﴾

در آن دو ميوه و خرما و انار است (۶۸)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۶۹﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۶۹)

فِيهِنَّ خَيْرَاتٌ حِسَانٌ ﴿۷۰﴾

در آنجا [زنانى] نكوخوى و نكورويند (۷۰)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۷۱﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۷۱)

حُورٌ مَقْصُورَاتٌ فِي الْخِيَامِ ﴿۷۲﴾

حورانى پرده‏ نشين در [دل] خيمه ‏ها (۷۲)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۷۳﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۷۳)

لَمْ يَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَلَا جَانٌّ ﴿۷۴﴾

دست هيچ انس و جنى پيش از ايشان به آنها نرسيده است (۷۴)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۷۵﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۷۵)

مُتَّكِئِينَ عَلَى رَفْرَفٍ خُضْرٍ وَعَبْقَرِيٍّ حِسَانٍ ﴿۷۶﴾

بر بالش سبز و فرش نيكو تكيه زده‏ اند (۷۶)

فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۷۷﴾

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد (۷۷)

تَبَارَكَ اسْمُ رَبِّكَ ذِي الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ ﴿۷۸﴾

خجسته باد نام پروردگار شكوهمند و بزرگوارت (۷۸)