آیت الله مهدوی تصریح کرد:  دین اسلام از نظر فقهی، از تضییع حقوق مردم پیشگیری کرده است و آن را حرام می‌داند و در صورت تضییعِ حق، اجازه می‌دهد که آن را طبق شروط شرعی جبران کند و در همان حال از نظر اخلاقی، عفو کردن را بهتر می‌داند.

وی با اشاره به اینکه امیرالمومنین(علیه‌السلام) فرمودند: «العَفوُ مَعَ القُدرَةِ جُنَّةٌ مِن عَذَابِ الله»؛ عفو کردن در عین داشتن قدرت برای انتقام، سپری در برابر آتش جهنم است، خاطرنشان کرد: صبر با گرفتن یا نگرفتن حق هیچ ارتباطی ندارد و با صرف نظر از بحث صبر، باید دید که آیا از نظر شرعی و اخلاقی، اولویت در این است که شخص برای احقاق حقوقش اقدام کند یا خیر.

استاد حوزه علمیه اصفهان ادامه داد: براین اساس اگر گرفتن حق درست بود، در این راه صبر کند و اگر وظیفه‌اش صرفِ‌نظر کردن از حق بود، باز هم باید صبر کند، بنابراین، در هیچ جایگاهی، صبر مانع احقاق حق انسان نیست.

وی عنوان کرد: حالت افراط از آنِ انسان‌های سست ایمان است که در برابر مصیبت، دست‌وپای خود را گم می‌کنند و امواج بلا آن‌ها را درهم می‌کوبد. چنین اشخاصی در صورتی‌که به مصیبتی دچار شوند، بیش از اندازه به آن اهمیت می‌دهند و به‌شدت به دنبال حل مشکل هستند؛ همچنین از نظر فکری، به‌شدت ناراحت و مضطرب می شوند.

عضو خبرگان رهبری اذعان کرد: حالت تفریط و کوتاهی‌کردن هم این است که انسان هیچ اهمیتی برای مصیبت قائل نباشد و در نتیجه، وظیفه‌اش را ترک کند؛ مثلا اگر بیمار شد، اهمیت ندهد و برای درمان اقدام نکند که این نیز تفریط و خطاست، در این مثال، بیمار شدن شخص تقدیر الهی است؛ اما انسان باید در مقابل تقدیر الهی، وظیفه‌ی الهیِ خود را انجام دهد و در پی درمان باشد.