یا هلالاً لَمَ استَتَمَّ کمال
صلوات به آفتاب جمال

محو در ذات ذوالجلال شدی

ماه زینب چرا هلال شدی‌

 

ای سرت سایبان محمل من
گشته بر دور نیزه ات دل من

کاش سنگی که خورده بر سر تو
خصم می‌زد به فرق خواهر تو

از نبوسیدن رُخت خجلم
نیزه را خم کن‌ای عزیز دلم

کاش می‌شد به سینه چنگ زنم
بوسه بر جای زخم سنگ زنم

کاش می‌شد که جامه چاک کنم
خون زپیشانی تو پاک کنم

چند گردی به دور محمل من؟
نیزه! خم شو که آب شد دل من

نیزه خم شو و گر نه سر شکنم
با غمم کوه را کمر شکنم

آتش از سوز سینه ام خجل است
نیزه دارت چقدر سنگ دل است

نی که خم می‌شود مقابل من
او شود دورتر زمحمل من

حنجر تشنه‌ی تو آبم کرد
لب خشکیده ات کبابم کرد

یا بیا خون زصورتت شویم
یا تو خون پاک کن زگیسویم

بر سرم سایه‌ی سرت افتاد
ما تَوَ هَّمت یا شَقیقَ فؤاد

دل گرفتار و زلف تواست کمند
دست من کوته است و نیزه بلند

دیده و دل به طلعت بستم
نرسد بر فراز نی دستم

یاد روزی که مادرت زهرا
همچو جان در بغل گرفت مرا

شانه زد حلقه حلقه مویم را
غرق گل بوسه کرد رویم را

گفت: زینب تو نور عین منی
که شبیه من و حسین منی

چهره ات ماه عالمین من است
صورتت صورت حسین من است

گردش آفتاب و مه تا بود
این شباهت همیشه در ما بود

حال‌ای جان و دل زمن برده
این شباهت چرا به هم خورده

موی زینب سفید و موی تو سرخ
روی زینب کبود و روی تو سرخ

صورت من زآفتاب، کبود
صورت تو زسنگ، خون آلود

من و تو هم مرام و هم دردیم
باز باید شبیه هم گردیم

پس تو بر نوک نیزه گلگون باش
خسته از سنگ و شسته از خون باش

من هم از بهر حلّ این مشکل
می‌زنم سر به چوبه‌ی محمل

«غلامرضاسازگار»

 

ای آفتاب کوفه

تو ماه کربلایی
گاهی به روی خاک و

 

گاهی به نیزه‌هایی
دار و ندار زینب.

 

حسین جان حسین جان
بردی قرار زینب.

 

حسین جان حسین جان
مظلوم حسین حسین جان

 

حسین جان حسین جان‌

ای کاش مرده بودم.