وَأَنْ لَيسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى^{(النجم/39)}
و اينکه براي انسان بهره‌اي جز سعي و کوشش او نيست

روزی تصمیم گرفتم که دیگر همه چیز را رها کنم شغلم را، دوستانم را، مذهبم را و خلاصه تمام و تبستگی های زندگی را؛ به جنگلی رفتم تا برای آخرین بار با خداوند صحبت کنم و اگر نتوانستم دلیلی برای ادامه زندگی بیابم به آن نیز خاتمه دهم به خدا گفتم آیا می توانی دلیلی برای ادامه زندگی برایم بیاوری ؟

جواب او مرا شگفت زده کرد . او گفت آیا سرخس و بامبو را می بینی ؟

پاسخ دادم بلی .

خداوند فرمود : هنگامیکه درخت بامبو و سرخس را آفریدم به خوبی از آنها مراقبت کردم. به آنها نور و آب و غذای کافی دادم دیر زمانی نپاید که سرخس سر از خاک بر آورد و تمام زمین را فرا گرفت اما از بامبو خبر نبود من از او قطع امید نکردم در دومین سال سرخس ها بیشتر شدند و زیبای خیره کننده ای به زمین بخشیدند اما همچنان از بامبو خبری نبود من بامبو را رها نکردم . در سالها ی سوم و چهارم نیز بامبو رشد نکرد اما من از آنها قطع امید نکردم. در سال پنجم جوانه کوچکی از بامبو نمایان شد در مقایسه با سرخس بسیار کوچک و کوتاه بود اما با گذشت 6 ماه ارتفاع آن به چند متر رسید. 5 سال طول کشیده بود تا ریشه های بامبو به اندازه کافی شوند، ریشه های که بامبو را قوی می ساختند و آنچه را برای زندگی بدان نیاز داشت را فراهم می کرد .

خداوند در ادامه فرمود آیا می دانی در تمام این سالها که تو در گیر مبارزه با سختیها و مشکلات خودت بودی در حقیقت ریشه هایت را مستحکم می ساختی ؟

من در تمام این مدت تو را رها نکردم. هر گز خودت را با دیگران مقایسه نکن بامبو و سرخس دو گیاه متفاوتند اما هر کدام به نوبه خود به زیبای جنگل کمک می کنند زمان تو نیز فرا خواهد رسید تو نیز رشد می کنی و قد می کشی!

فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِيلًا^{(المعارج/5)}
پس صبر جميل پيشه کن

از او پرسیدم من چقدر قد می کشم ؟

در پاسخ به من گفت بامبو چقدر قد کشید.

جواب دادم هر چه که بخواهد.

گفت تو باید رشد کنی قد بکشی هر اندازه که بتوانی . ولی یادت باشه که من هرکز تو را رها نخواهم کرد و در هر زمان پشتیبان تو خواهم بود پس هرگز نا امید مشو؛ ماموریت ما در زندگی بی مشکل زیستن نیست بلکه با انگیزه زیستن و امیدوار زیستن است…

پس زندگی را باور کنیم همانگونه که هست با همه دردها و رنجهایش با همه شادیهایش و غمهایش با همه ملال ها و دلفریبی هایش با همه شکستها و پیروزیها یش و با همه خاطرات تلخیها و شیرینیهایش .

إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيهِمْ وَلَا هُمْ يحْزَنُونَ^{(الأحقاف/13)}
کساني که گفتند: «پروردگار ما الله است»،

سپس استقامت کردند، نه ترسي براي آنان است و نه اندوهگين مي‌شوند.

زندگی را دوست بدار و به سرنوشت امیدوار باش هر روز را با امید و ایمان به خدا و فردائی بهتر به شب برسان اینگونه باش تا زندگی برایت سهل تر و زیباتر شود یقین داشته باش که از دید خداوند پنهان نخواهی ماند و همواره از مراقبت و همراهی او نیز بی بهره نخواهی ماند…

فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَاسْتَغْفِرْ لِذَنْبِكَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ بِالْعَشِي وَالْإِبْكَارِ^{(غافر/55)}
پس (اي پيامبر!) صبر و شکيبايي پيشه کن که وعده خدا حق است،

و براي گناهت استغفار کن، و هر صبح و شام تسبيح و حمد پروردگارت را بجا آور!

منبع: آستان مقّدس حضرت عبدالعظیم علیه السّلام