فرزندان، در دامان پدر و مادر خود رشد می‌کنند و به بالندگی می‌رسند. لذا تا جایی که امکان دارد، پدر و مادر باید مراقب این بستر پرورشی باشند تا کودکانی عاقل، آگاه و هشیار تربیت کنند.

 فقط در این صورت است که پدر و مادر، می‌توانند با خیال راحت فرزند خود را به اجتماع وارد کنند و از آسیب‌هایی که ممکن است بچه‌ها دچارش شوند، نترسند. اگرچه همیشه خطر در کمین ما و فرزندان ماست، اما واقعا چه کارهایی می‌شود کرد تا فرزندانی تربیت کنیم که بتوانند در موقعیت‌های حساس، عاقلانه تصمیم بگیرند و هوشمندانه مسیرشان را انتخاب کنند؟ چه کارهایی می‌شود کرد که فرزندانمان به مقولۀ حجاب علاقمند باشند و سرسختانه حفظش کنند؟

پدر، رکن محوری

در بر روی لولای خودش می‌چرخد. اگر این لولا نباشد، دری باز یا بسته نخواهد شد. روش تربیتی پدر هم در خانواده، به همین شکل است. پدر باید محور باشد و قوانینی که لازم الاجراست را به شکل صحیح و مدیریت شده، به فرزندانش بیاموزد و پیگیر اجرای آن باشد. در خانواده‌ای که پدر خودش را در این امور کنار کشیده است، معمولا به خاطر بار احساسی‌ای که مادر دارد، اصول لازم الاجرا، به شکل درستی اجرا نمی‌شوند و فرزندان مقیّد به انجام وظایف خود نمی‌شوند. یکی از این وظایف هم «حجاب» است.

رابطۀ احساسی و قوی‌ای که بین دختر و پدر برقرار است، این مساله را راحت‌تر می‌کند. در واقع این پدر است که باید رابطۀ احساسی‌اش را با دخترش تقویت کند تا بعد بتواند از راه همین ارادت و احساسات پاک پدر و دختری، پیگیر رعایت حجاب دخترش باشد. وگرنه همه چیز مثل یک سربازخانه می‌شود و فرزندان تا چشم پدر را دور می‌بینند، ممکن است از انجام وظایف سر باز بزنند.

ادامه »

 

ثبات دنیا در گذرا بودن و استقرارش، در پویندگی، سکونتش در حرکت، تکاپو و قانونش، دادن نعمت و سلب نعمت و سرانجامش معاد است کمااینکه در خطبه ۲۰۳ نهج‌البلاغه آمده است: «و استقرار دنیا جز بر نعمت و گرفتاری و پاداش در معاد، یا آن‌چه خواست اوست و بر تو ناپیداست، نخواهد بود».

 

زندگی و مرگ، خوشی و بلا، سلامتی و بیماری، غم و شادی، همه و همه، اجزایی هستند که جهان هستی را پدید آوره‌‌اند؛ به‌طوری‎که می‎توان گفت که جهان، مجموعه اضداد است، زیرا موت و حیات، خلق وزوال، فنا و اعاده، بلا و عافیت، شادی و غم، جشن و ماتم، تندرستی و بیماری، پیروزی و شکست، امید و نومیدی، اطمینان و اضطراب، آرامش و دلهره، همه را در خود جمع کرده است.تمامی این تحولات از آن خداست و سرچشمه همه تحولات اوست.
در خطبه ۲۰۳ نهج‌البلاغه آمده است:

«و استقرار دنیا جز بر نعمت و گرفتاری و پاداش در معاد، یا آن‌چه خواست اوست و بر تو ناپیداست، نخواهد بود».

 

 

آموزه‌ی عبرت‌آمیز امیرمؤمنان علی علیه السلام این است که دنیا برجای نمی‎ماند. دنیا دار مجاز است، نه دار قرار؛ خانه‌ی مستعار است، نه خانه مستدام؛ از این‌جا باید به‌عنوان گذرگاه استفاده کرد، نه قرارگاه، قرارگاه این‌جا هم گذرگاه است.این‌جا خانه‌ی امنش هم ناامن است، این‌جا کاخ مستحکم‌ش هم متزلزل است؛ تا فرصت هست باید بهره‌برداری کرد.

 

آری، ثبات دنیا در گذرا بودن و استقرارش، در پویندگی، سکونتش در حرکت، تکاپو و قانونش، دادن نعمت و سلب نعمت و سرانجامش معاد است و کیفر و پاداش و چیزهایی که در علم بیکران حق گذشته و ما با این مغز کوچک‌ و فکر محدود خود از آن بی‎خبریم، همه به دست اوست.از این‌رو امام علی علیه السلام فرمود: «ثبات این نظام، در نعمت و نقمت، ابتلا و امتحان و سرانجام پاداش و کیفری است که در معاد داده می‎شود».در این فراز حضرت به سه اصل اساسی در عالم هستی اشاره می‎کند: یکی اصل ظهور نعمت‌ها، دیگری اصل آزمون و ابتلا و سوم اصل جزا و پاداش اخروی، این‌ها چیزهایی است که ما کم و بیش می‎دانیم، ولی مبنای ثبات دنیا تنها در این سه مورد نیست، بلکه قواعد دیگری هم در هستی وجود دارد که ما نمی‎دانیم، جهل ما به اندازه‌ی یک اقیانوس و علم ما به اندازه‌ی چند سنگریزه است که از ساحل آن برداریم و به شمارش آن پردازیم.جمله‌ی «او ما شاء مما لا تعلم» اشاره به مجهولات و نادانسته‌های بیکران ماست شگفت این است که گروه تناسخیه این جمله را دلیل بر تناسخ گرفته‌اند و به همین جمله استناد کرده و گفته‌اند: «اشاره است به ناملایماتی که نفس آدمی به هنگام تعلق به بدن‌ها و اجسام مختلف، گرفتار آن می‎شود».

ادامه »

نمی از چشم های توست چشمه، رود، دریا هم

کمی از رد پای توست جنگل، کوه ، صحرا هم

تو از تورات وانجیل و زبور از نور لبریزی

تو قرآنی ، زمین محو شکوهت، آسمان ها هم

جهان نیلی است طوفانی، جهان دلمرده ظلمانی

تویی تو نوح موسی هم، تویی تو خضر عیسی هم

نوایت نغمه ی داوود، حسنت سوره یوسف

مرا ذوق شنیدن می کشد شوق تماشا هم

تو آن ماهی که در پایت تلاطم می کند دریا

من آن دریای سرگردان دور افتاده از ماهم

اسیر روی ماه تو هواخواه نگاه تو

نشسته بین راه تو نه تنها من که دنیا هم

تمام روز ها بی تو شده روزمبادا  نه

که می گرید به حال و روز ما روز مبادا هم

همه امروزها مثل غروب جمعه دلگیرند

که بی توتیره و تلخ است چون دیروز فردا هم

جهانی را که پژواک صدایت را نمی خواهد

نمی خواهم نمی خواهم نمی خواهم نمی خواهم

سیدمحمد جواد شرافت