بنی امیه و بنی عباس، کجایند تا ببینند تنها در ایام اربعین دهها میلیون نفر از داخل عراق و از سرتاسر جهان با دلهای سوزان و چشم گریان اشک ریزان به زیارت همان قبر می آیند و صحنه هایی از عشق و شور به نمایش می گذارند که بی زبان و خموش اما پر طنین جهانیان را تحت تأثیر و نفوذ خویش قرار میدهند.

تعلیم و تربیت با دو شیوه انجام می گیرد، با زبان و بیان و با رفتار و عمل و شیوه دوم نافذتر و مؤثرتر است.

«کونوا دعاة الناس بغیر ألسنتكم»

مردم را جز با زبانتان (یا رفتارتان) دعوت کنید.

بنی امیه به سبب کینه دیرینه ای که با اسلام و با خاندان رسالت داشتند در روز عاشورا کاری کردند که تاریخ مانند آن را به یاد ندارد. امام حسین و یارانش را شهید کردند و بر اجسادشان هم اسب دوانیدند و آنها را رها کردند تا پس از سه روز بنی اسد اجساد را به خاک سپردند، و به ظاهر کار یکسره تمام شد اما مردم یکباره بیدار شدند و به سوی قبر مطهر هجوم آوردند و نهضت حسینی تازه آغاز شد. در واقع، قبر شریف پایگاهی شد برای انقلابی آرام با زبان و بی زبان و خاموش. بنی امیه بسیار کوشیدند مانع حضور مردم پیرامون قبر مقدس شوند اما نتوانستند. نوبت به بنی عباس و بویژه به متوکل رسید که بنای قبر مبارک را ویران کرد و همه آن زمین را شخم زد و بر قبر آب بست و مردم را از زیارت آن بازداشت و شمار فراوانی را کشت و حنبلیها هم تعداد کثیری از زوار قبر را کشتند و بربهاری رئیس پلیس هر کس را که برای امام حسین عليه السلام نوحه سرائی می کرد می کشت. اما این نور هرگز خاموش نشد. یک عرب بیابانی سرود:

 ارادوا لیخفوا قبره عن حبیبه

و طیب تراب القبر ینبی عن القبر

خواستند قبرش را از دوستش پنهان کنند

اما بوی خوش خاک قبر از قبر خبر میدهد

اکنون کجایند تا ببینند تنها در ایام اربعین دهها میلیون نفر از داخل عراق و از سرتاسر جهان با دلهای سوزان و چشم گریان اشک ریزان به زیارت همان قبر می آیند و صحنه هایی از عشق و شور به نمایش می گذارند که بی زبان و خموش اما پر طنین جهانیان را تحت تأثیر و نفوذ خویش قرار میدهند و در عالیترین سطح اخلاق انسانی تربیت می کنند از باب نمونه زنهای جوانی را می بینید که دو کودک خویش را در چرخدستی نهاده و خود با پای پیاده از کوفه و نجف رهسپار کربلا است و یا افراد شریف یا میان حالی که در مسیر نجف به کربلا یا بصره به کربلا ایستاده اند و التماس می کنند که از زوار پذیرائی کنند و حتی پایشان را بشویند و یا روغن بمالند. در کجای تاریخ این چنین صحنه های خاموش انسان ساز سراغ دارید؟

احمد احمدی -استاد دانشگاه تهران