غم های من از ضربت میخ است به دیوار
آن میخ که پرهای تو را بست به دیوار

این کوچه درِ باغ بهشت است و به ظاهر
خورده است چنان کوچه ی بن بست به دیوار

هر چند که آن کوچه و آن خانه دگر نیست
اما اثر سیلیِ در هست به دیوار

از کوچه به خانه دو قدم بوده و ‌مادر
صدبار در این فاصله خورده است به دیوار

با قد خمیده کسی از دور می آید
یک دست به پهلو زده یک دست به دیوار

مهدی رحیمی

خواستم یاری کنم اما در آن غوغا نشد
خواستم من هم بگیرم دست بابا را نشد

مادرم او را گرفت و تازیانه پشت هم،
هی فرود آمد، ولی دستان مادر وا نشد

دست مادر آخرش واشد، نمی گویم چطور
اینقدر گویم که زهرا دیگر آن زهرا نشد

من فقط می دانم آن روز و در آن کوچه، چه شد
من فقط دیدم، چرا افتاد مادر، پا نشد

حال و روزش فکر می کردم که بهتر می شود
هر چه ماندم منتظر، فردا وفرداها… نشد

هر چه گشتم کوچه را، فردا و فرداها… نبود
هر چه گشتم، گوشواره آخرش پیدا نشد

من عصای پیری مادر شدم در کودکی
پیر هجده ساله، جز با تکیه بر من، پا نشد

آخرش خم شد به درگاه علی، ماه علی
آری، آن قامت به جز در پای یکتا، تا نشد

تا که مادر رفت، انگار از پدر چیزی نماند
در جهان هرگز امیری این قدر تنها نشد

پیش زینب بغض‌هایم در گلویم گیر کرد
خواستم زاری کنم پیش حسین، اما نشد

چشم امید یتیمان! چشم را وا کن ببین
ناله هم سهم یتیمان تو از دنیا نشد

خون نشد پاک آخرش از برگ لاله، هر چقدر
ریخت بر دست علی آب روان، اسماء، نشد

قاسم صرافان

تنها نشد شكسته‌دل از ماتمش، على
درهم شكست چرخ وجود استوانه‌اش
بيت غمناكيه