روایت از موسی‌بن‌بکر است.

می‌گوید: «كُنّا عِنْدَ اَبِي عَبْدِ اللهِ علیه السلام» ما در حضور امام صادق علیه السلامبودیم.

«فَقالَ‏ رَجُلٌ‏ فِي‏ الْمَجْلِسِ‏ اَسْاَلُ‏ اللهَ‏ الْجَنَّةَ» کسی از حضّار که در حضور امام صادق علیه السلام بود، عرض کرد: من از خدا بهشت را می‌طلبم و درخواست می‌کنم.

«فَقالَ اَبُو عَبْدِ اللهِ علیه السلام اَنْتُمْ فِي الْجَنَّةِ فَاسْاَلُوا اللهَ اَنْ لا يُخْرِجَكُمْ مِنْها» امام صادق علیه السلام فرمودند:

شما همین الآن در بهشت هستید.

می‌خواهید دعا کنید، دعا کنید که خدا شما را از بهشت بیرون نبرد؛

و الاّ شما همین الآن در بهشتید.

«فَقُلْنا جُعِلْنا فِداكَ نَحْنُ فِي الدُّنْيَا» ما به امام صادق علیه السلام عرض کردیم: یابن‌رسول‌الله صلّی الله علیه و آله و سلّم! ما الآن در دنیاییم. کجا در بهشتیم؟!

«فَقالَ اَلَسْتُمْ تُقِرُّونَ بِاِمامَتِنا» امام صادق علیه السلام فرمودند:

آیا شما اقرار به ولایت و امامت ما ندارید؟ «قالُوا نَعَمْ» همه‌ی جمعیت عرض کردند: آری، ما معتقد به امامت شما هستیم.

«فَقالَ هـٰذا مَعْنَى الْجَنَّةِ الَّذِي مَنْ أَقَرَّ بِهِ كانَ فِی الْجَنَّةِ» امام صادق علیه السلام فرمودند:

معنای آن بهشتی که شما دنبال آن هستید، همین بهشت ولایت است.

هرکس به امامت و ولایت ما اقرار کند،

او فِی‌الواقع «فِی الْجَنَّةِ» است. «فَاسْاَلُوا اللهَ اَنْ لا يَسْلُبَكُمْ» [1]

از خدا تقاضا کنید که این ولایت را از شما سلب نکند و شما از توفیق اقرار، اعتقاد و باور نسبت­­به امامت و ولایت ما اهل‌بیت محروم نشوید وگرنه اصل بهشت اعتقاد به ولایت ماست.

امیدواریم خدای‌متعال چشم‌ها را باز کند تا بتوانیم همین‌جا بهشت ولایت و امامت را که اعظم جنّات الهی است، ببینیم؛ چون ممکن است فرد چیزهای خیلی گرانبهایی را هم داشته باشد؛ امّا یادش رفته باشد و خبر نداشته باشد. خب بهره‌ و لذّتی نمی‌برد.

همین الآن فرض کنید بدون اینکه شما خبردار شوید، الماس بسیار گران‌قیمتی را کنار کیف شما یا کنار جیب شما بگذاریم. شما نمی‌دانید که آن را به شما داده‌ایم؛ پس لذّتی نمی‌برید. ولو اینکه الآن در اختیار شماست؛ ولی از داشتنش لذّتی نمی‌برید. چه زمانی لذّت می‌برید؟ وقتی که خبردار باشید چه­ چیز گران‌قیمتی به شما داده شده است؛ پس معرفت، پی‌بردن و کشف چیزهای ارزشمندی که به ما عنایت شده است، سبب بهره‌مندی ما از آنهاست؛ و الاّ داریم، ولی استفاده‌ای از آن نمی‌کنیم!

چه ­بسا انسانی گنج عظیمی دارد؛ امّا چون خبر ندارد و فراموشش کرده است، با فقر زندگی می‌کند.

امیدوارم خدا توفیق دهد با رهپویی در مسیر اهل‌بیت علیهم السّلام، همین‌جا بهشت ولایت را ببینیم.

اهل‌ولایت همین‌جا در بهشتند. باید این بهشت را کشف کنند، ببینند و مشاهده کنند. آن‌وقت ببینم کسی غصّه و غمی برایش می‌ماند؟! مگر غیر از این است که قرآن در مورد بهشتیان می‌فرماید:

فَرِحِينَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَيسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَيهِمْ وَلَا هُمْ يحْزَنُونَ^{(آل عمران/170)}
به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است‏ شادمانند و براي کساني که از پي ايشانند و هنوز به آنان نپيوسته ‏اند شادي مي‏کنند که نه بيمي بر ايشان است و نه اندوهگين مي‏شوند

اگر این دیده‌ی معرفت باز شود و آن بهشت را ببینیم، مگر غصّه‌، حسرت و اندوهی باقی می‌ماند؟

همه‌ی اهل‌ولایت غرق شادی و وجد خواهند شد؛ منتهیٰ ولو اینکه آن را داریم؛ ولی چون ندیده‌ایم و از وجود آن خبر نداریم، چه ­بسا خدای نکرده اسیر غصّه، حسرت، افسردگی و امثال اینها شویم. این روایت بسیار زیبایی است که امام صادق علیه السلام فرمودند:

«اَنْتُمْ فِي الْجَنَّةِ»

شما همین الآن در بهشتید.

خدای‌متعال را شاکر باشیم که نعمت ولایت را بی­ هیچ زحمتی نصیب ما کرده است.

[1]. مجلسی، بحار، ج 65، ص 102 و برقی، محاسن، ج 1، ص 161.