حاج ابراهیم رحیمی؛

روضه شهادت امام محمد باقر عليه السلام

یکی از ویژگی‌های اخلاقی درخشان و درس‌آموز زندگی امام محمد بن علی بن حسین عليه السلام خوش​خلقی و مدارای ایشان با دیگران بود. این موضوع نه تنها در سیره عملی ایشان مشهود است بلکه اهمیت آن در سخنانی که از ایشان نقل شده نیز قابل دریافت است.

در ادامه اهمیت این خصلت را در کلام امام باقر عليه السلام مرور می​کنیم:

ادامه »

امام محمد باقر علیه السلام  پنجمین امام شیعیان، در سوم ماه صفر سال ۵۷ هجری قمری در مدینه چشم به جهان گشودند و چهارمین بهار عمر خودشان را در کنار جد بزرگوارشان حسین بن علی علیه السلام و پدرشان امام سجاد علیه السلام سپری کردند. ایشان همانند پدر خود از وقایع سیاسی کربلا دور و در جوار پدر باقی ماندند تا اینکه هفتم ذی الحجه سال ۱۱۴ پس از هجرت در سن ۵۷ سالگی به شهادت رسیدند.

درادامه می توانید متن و فایل صوتی صلوات خاصه امام محمد باقر علیه السلام در اینجا دریافت کنید.

?صلوات خاصه امام محمد باقر علیه السلام

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ بَاقِرِ الْعِلْمِ وَإِمَامِ الْهُدَى وَقَائِدِ أَهْلِ التَّقْوَى وَالْمُنْتَجَبِ مِنْ عِبَادِکَ اللَّهُمَّ وَکَمَا جَعَلْتَهُ‏ عَلَماً لِعِبَادِکَ‏ وَمَنَاراً لِبِلَادِکَ وَمُسْتَوْدَعاً لِحِکْمَتِکَ وَمُتَرْجِماً لِوَحْیِکَ وَأَمَرْتَ بِطَاعَتِهِ وَحَذَّرْتَ عَنْ مَعْصِیَتِهِ فَصَلِّ عَلَیْهِ یَا رَبِّ أَفْضَلَ مَا صَلَّیْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ ذُرِّیَّهِ أَنْبِیَائِکَ وَأَصْفِیَائِکَ وَرُسُلِکَ وَأُمَنَائِکَ یَا رَبَّ الْعَالَمِینَ.

صلوات خاصه امام محمد باقر علیه السلام

به مناسبت شهادت امام باقر علیه السلام

میثم مطیعی:

او ناخدای پنجمی این سفینه بود

نْ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْبَاقِرِ(ع) قَالَ:

سُئِلَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) عَنْ خِيَارِ الْعِبَادِ فَقَالَ الَّذِينَ إِذَا أَحْسَنُوا اسْتَبْشَرُوا وَ إِذَا أَسَاءُوا اسْتَغْفَرُوا وَ إِذَا أُعْطُوا شَكَرُوا وَ إِذَا ابْتُلُوا صَبَرُوا وَ إِذَا غَضِبُوا غَفَرُوا.

از رسول خدا(ص) درباره بهترین بندگان خدا پرسیدند، فرمود: آنان که چون کار نیک کنند، شادمان می‌شوند و چون کار بد کنند طلب آمرزش کنند و هرگاه نعمتی به آنها داده شود سپاسگزاری کنند و هرگاه گرفتار بلایی شوند صبر پیشه می‌کنند و هرگاه خشمگین شوند گذشت می‌کنند.

امالی شیخ صدوق، ص10

پشيمانى از گناه

1. امام باقر(علیه السلام) فرمود:

پشيمان بودن براى توبه كردن كافى است.

2. اميرالمؤمنين (علیه السلام) فرمود:

همانا پشيمانى از گناه و بدى، انسان را به ترك آن وا مى دارد.

3. امام صادق (علیه السلام) فرمود:

هيچ بنده اى نيست كه گناهى كند و از آن پشيمان گردد، جز اينكه پيش از آنكه طلب آمرزش كند، خدا گناهش را بيامرزد.

4. امام صادق (علیه السلام) فرمود:

همانا مرد (گاهى) گناه كند و خدا به وسيله آن، او را به بهشت برد؛ عرض شد: خداوند به سبب گناه او را به بهشت برد؟ فرمود: آرى، هر آينه او گناهى مى كند و پيوسته از آن ترسان و بر خود خشمناك است، پس خداوند به او ترحم مى كند و او را به بهشت مى برد.

منبع: حوزه نیوز

عَنِ الْبَاقِرِ (ع) قَالَ:

إِنَّ الشَّيْطَانَ أَشَدَّ مَا يَهُمُّ بِالْإِنْسَانِ حِينَ يَكُونُ وَحْدَهُ خَالِياً لَا أَرَى أَنْ يَرْقُدَ وَحْدَه‏.

امام باقر(ع) فرمود:

زمانی که انسان تنها و بیکار باشد، شیطان بیش از سایر اوقات بر او متمرکز می‌شود و من صلاح نمی‌دانم کسی تنها بخوابد.

مشکاة الانوار، علی بن حسن طبرسی، ص

ما مِن نَکبَةٍ تُصِیبُ العَبدَ إلاّ بِذَنبٍ.

هیچ گرفتارى ‏یى به بنده نمى ‏رسد مگر به سبب گناه.

امام باقر علیه السلام:

اِنّ الحُسَينَ صاحِبَ كَربَلا قُتِلَ مَظلوما، مَكروبا عَطشانا، لَهفانا فآلَى اللّه‏ُ عَزَّوَجلّ عَلى نَفسِهِ اَن لا ياتيَهُ لَهفانٌ و لا مَكروبٌ و لا مُذنِبٌ و لا مَغمومٌ و لا عَطشانٌ و لا مَن بِهِ عاهَةٌ ثُمَّ دَعا عِندَهُ و تَقَرَّبَ بِالحُسَينِ بنِ عَلىٍّ علیه السلام اِلَى اللّه‏ِ عَزَّوَجَلَّ إلاّ نَفَّسَ اللّه‏ُ كُربَتَهُ وَ اَعطاهُ مَسأَلَتَهُ و غَفَرَ ذَنبَهُ وَ مَدَّ فى عُمُرِهِ وَ بَسَطَ فى رِزقِهِ فَاعتَبِروا يا اُولـِى الاَبصار؛

حسين، بزرگ مرد كربلا، مظلوم و رنجيده خاطر و لب تشنه و مصيب ‏زده به شهادت رسيد. پس خداوند، به ذات خود، قسم ياد كرد كه هيچ مصيبت‏ زده و رنجيده خاطر و گنهكار و اندوهناك و تشنه ‏اى و هيچ بَلا ديده ‏اى به خدا روى نمى‏ آورد و نزد قبر حسين علیه السلام دعا نمى ‏كند و آن حضرت را به درگاه خدا شفيع نمى ‏سازد، مگر اين‏كه خداوند، اندوهش را برطرف و حاجاتش را برآورده مى‏ كند و گناهش را مى‏ بخشد و عمرش را طولانى و روزى ‏اش را گسترده مى ‏سازد. پس اى اهل بينش، درس بگيريد!

امام باقر عليه السلام :

ما ضُرِبَ عَبدٌ بِعُقُوبَةٍ أعظَمَ مِن قَسوَةِ القَلبِ ؛

هيچ بنده اى به كيفرى بزرگ تر از سختْ دلى كيفر نشد .

تحف العقول ، ص 296 .