یک روز نوشتیم بر این آبی کاشی
شاید کسی از راه بیاید که تو باشی

یک چند گذشت و خبری از تو نیامد
دل ها متلاطم شد و کاشی متلاشی

یک روز گرفتار شک و شاید و تردید
یک روز غلط گیری و اشکال تراشی

روشن تر از آیات و روایات خدا کو؟
ما متن رها کرده به دنبال حواشی

اما کسی از راه می آید خبری هست
سوگند به فیروزه و گلدسته و کاشی

همسایۀ دیوار به دیوار کجایی؟
وقت است که جارو بزنی آب بپاشی

مهدی جهاندار

حُسنِ تو داده به من لذت بینایی را
عشقِ تو برده ز دل، وحشت تنهایی را

ماه گردون به تماشای تو خم کرده کمر
که نمایان کنی آن سینه سینایی را

صید دام تو رهایی نتوان یافت ز بند
گر پریشان کنی آن زلف چلیپایی را

هرکه عاشق به تو شد، از همه هستی بگذشت
پاکبازت چه کند لذت دنیایی را؟

حیف باشد که بمیرد بشر و ترک کند
از گلستان رُخت این همه زیبایی را

صف مژگان تو را دیدم و گفتم جانا
کرده ای بهرِ که اینگونه صف آرایی را؟

معجزِ حضرت عیسی مگر اندر دم توست
که چنین رام نمودی دل هرجایی را

پیرِ ما خال لبت دید و گرفتار تو شد
چه خوش آموخت به ما شیوه شیدایی را

“کربلایی” به کمند تو گرفتار بود
عشقت آموخت به ما شیوه شیدایی را

مرحوم استاد نادعلی کربلایی

بسم الله النور

در اضطراب چه شب‌ها که صبح شان گم شد
چـه روزهـا کــــه گـرفـتـــــار روز هـفــــتـم شد

چه قدر هفته پر از شنبه شد، به جمعه رسید
و جـمـعــــه روز تـفــــرّج بـــــرای مـــــردم شـد!

چه قــدر شنبـه و یـک شنبـه و دوشنـبه رسید
ولی همـیشه و هـر هـفـتـه جـمـعـه ‌هـا گم شد

چه هفته‌ها که رسید و چه هفته‌ها که گذشت
شمـارشی کــه خلاصـه بـه چـنـد و چـنـدم شد

و هـفـتـه‌ای که فـقـط ریـشه در گذشتن داشت
بـرای شعـله کـشیـدن بـه خـویـش هـیـزم شد

نـه شنـبـه و نـه بـه جـمـعـه، نـه هیـچ روز دگر
در انتــظار تـو قـلـبـی پـــر از تـلاطـــــم شد !؟

کـــدام جــمـعـه‌ مـــوعـــود می‌زنـی لـبـخـنـد
بـه این جـهـان کـه پـر از قـحطی تبسم شد؟

بــرای آمــدنـت جـــمــعــه‌ای مـعـــیــن کـــن
کـه هـفتـه‌ها همـه‌شـان خـالی از تـرنـم شد

 اللهم عجل لمولانا الغریب الفرج

یار آمده و نگار هم می آید     با آمدنش بهار هم می آید

احیاگر دین احمدی یعنی که     آن دلبر تکسوار هم می آید

اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج

چشمان قشنگ تو مجسّم شدنی نیست
آهنگ دلم بی تو منظّم شدنی نیست

قسمت نشد آخر که تو را سیر ببینم
حتّی شده در خواب، که آن هم شدنی نیست

در کار من افتاده هزاران گره ی کور
تنها گره عشق است که محکم شدنی نیست

تو ماه جهانی، منِ آواره زمینم
این فاصله بین من و تو کم شدنی نیست

کمتر گله کن از من و دیوانگی من
این عاشق دیوانه که آدم شدنی نیست

فرهاد شریفی