ای عزیزان من!

بیائید و خود را قدری متوجه حضرت حق بنمائید تا باز به فطرت رجوع بنمائید و این آلودگیها برای شما آلودگی نباشد و سرا پا صفات حسنه و نیکی از شما صادر شود،

بیائید و از مرحله علم و آشنائی پروردگار قدمی فراتر بگذاریم [که] به قرب حق شما را دعوت می کنند.

شما چرا اسیر این قرب های خاکی شده اید و از مجالست با دوست و همه چیز خود غفلت دارید؟

گمان نکنید این کار، کار مشکلی است یا آن که مال اشخاصِ عالمِ فهمیده [است]، نه به خدا، مشکل است ولی چون عنایت کنند این گوهر حضرت حق است تمام مشکلاتش رفع می شود.

از جهت افراد هم هر فردی که بنا بگذارد با خداوند قدری آشنا باشد[شود] کارهای خود را بر طبق وظیفه و خلوص انجام دهد و در مقام عبودیت کوتاهی نکند، و لو اینکه پست ترین اشخاص جامعه باشد، بهترین اشخاص خواهد شد از نظر مقرّبین دربار الهی.

سعادت پرور، پندنامه سعادت ص ۵۹