دعبل يك كسى بود كه شعرهايش، شعرهاى حماسى و مذهبى بود. مكتبى بود. حكومت بنى عباس مى‏خواست او را بگيرد و اعدامش كند. 20 سال چوب دارش روى دوشش و فرارى بود. بيست سال، چه شعرايى داشتيم؟ بيست سال آوارگى!

يك روز امام رضا فرمود: من مى‏خواهم يك جايزه به تو بدهم. پيراهنش را كند و داد. گفت:

«احْتَفِظْ بِهَذَا الْقَمِيصِ» اين پيراهن را خوب نگهدار.

«فَقَدْ صَلَّيْتُ فِيهِ أَلْفَ لَيْلَهٍ» ^{(وسايل‏الشيعه/ ج 4/ ص 99)} و در هر شبى، «أَلْفَ رَكْعَهٍ» هزار شب با اين پيراهن نماز خواندم و هر شبى هزار ركعت نماز خواندم.

هزار هزار، يك ميليون ركعت نماز در اين پيراهن خواندم. يك ميليون ركعتى كه در كل هشتاد سال ما يكى از آن ركعت‏ها پيدا نمى‏شود.

شما جرأت داريد دستت را بلند كنى و بگويى: من در عمرم يك ركعت نماز با توجه خواندم؟ يك ميليون ركعت نماز با توجه كه هشتاد سال ما يكى از آن ركعت‏ها را ندارد. بخشش يك چنين پيراهنى به يك چنين شاعرى! و فرمود:

«وَ خَتَمْتُ فِيهِ الْقُرْآنَ أَلْفَ خَتْمَهٍ الْحَدِيث» ^{(وسايل‏الشيعه/ ج 4/ ص 99)} هزار بار هم قرآن ختم كردم.

امام رضا در بخشى از عمرشان حداقل، شايد هم در همه‏ى عمرشان حالا من همه ‏ى عمر را نمى‏گويم. هر سه روز يك ختم قرآن مى‏كردند. مى‏گفت: من مى‏توانم زودتر ختم قرآن كنم. منتهى در هر آيه‏ اى فكر مى‏كنم كه اين آيه در كجا نازل شد؟ در چه زمانى؟ در چه مكانى؟ به چه مخاطبى و در چه موضوعى؟ چون با اين توجهات قرآن مى‏خوانم، خسته نمى‏شد؟ نه! ماهى از شنا خسته نمى ‏شود.

ما هستيم كه يك صفحه قرآن مى‏خوانيم خسته مى‏شويم. ماهى از شنا خسته نمى‏شود. از امام رضا بشنويد.

^{منبع: بخشی از برنامه درسهایی از قرآن 14 بهمن 89}