از مسمع بن عبد الملك كردين بصرى نقل است كه وى گفت :حضرت امام صادق عليه السلام به من فرمودند:

اى مسمع تو از اهل عراق هستى ، آيا به زيارت قبر حسين عليه السلام مى روى ؟

عرض كردم : خير، من نزد اهل بصره مردى مشهور هستم و نزد ما كسانى هستند كه خواسته خليفه را طالب بوده و دشمنان ما از گروه ناصبى ها و غير ايشان بسيار بوده و من در امان نيستم از اينكه حال من را نزد پسر سليمان(خليفه وقت)گزارش كنند. در نتيجه او با من كارى كند كه عبرت ديگران گردد؛ لذا احتياط كرده و به زيارت آن حضرت نمى روم .

حضرت به من فرمودند:

آيا ياد مى كنى مصائبى را كه براى آن جناب فراهم كرده و آزار و اذيت هائى كه به حضرتش روا داشتند؟
عرض كردم : بلى .

حضرت فرمودند:

آيا به جزع و فزع مى آئى ؟

عرض كردم : بلى به خدا قسم و به خاطر ياد كردن مصائب آن بزرگوار چنان غمگين و حزين مى شوم كه اهل و عيالم اثر آن را در من مشاهده مى كنند و چنان حالم دگرگون مى شود كه از خوردن طعام و غذا امتناع نموده و به وضوح علائم حزن و اندوه در صورتم نمايان مى گردد.

حضرت فرمودند:

خدا رحمت كند اشک هاى تو را (يعنى خدا بواسطه اين اشک ها تو را رحمت نمايد)، بدان قطعا تو از كسانى محسوب مى شوى كه به خاطر ما جزع نموده و به واسطه سرور و فرح ما مسرور گشته و بخاطر حزن ما محزون گرديده و به جهت خوف ما خائف بوده و هنگام مامون ما در امان هستند، توجه داشته باش حتما و عنقريب هنگام مرگ،اجدادم را بالاى سرت خواهى ديد كه ملك الموت سفارش تو را خواهند نمود و بشارتى كه به تو خواهند داد برتر و بالاتر از هر چيزى است و خواهى ديد كه ملك الموت از مادر مهربان به فرزندش به تو مهربان تر و رحيم تر خواهد بود.
مسمع مى گويد:
سپس حضرت گريستند و اشگهاى مباركشان جارى شد و من نيز با آن جناب اشگ ريختم ، پس از آن حضرت فرمودند:
الحمد لله الذى فضلنا على خلقه بالرحمة و خصنا اهل البيت بالرحمة .

اى مسمع از هنگامى كه امير المومنين عليه السلام شهيد شدند زمين و آسمان بر ما ترحم نموده و مى گريند و موجودى پيش تر از فرشتگان بر ما گريه نكرده است .

ايشان اشك هايشان لاينقطع جارى بوده و هرگز قطع نمى شود.توجه داشته باش احدى بخاطر ترحم به ما و بجهت مصائبى كه بر ما وارد شده گريه نمى كند مگر آنكه قبل از آمدن اشک از چشمش حقتعالى او را رحمت خواهد نمود و وقتى اشک ها بر گونه هايش جارى گشت در صورتى كه يك قطره از آنها در جهنم بيفتد حرارت و آتش آن را خاموش و آرام مى كند كه ديگر براى آن حرارتى پيدا نمى شود.

دانسته باش كسى كه به خاطر ما قلبش دردناك شود در روزى كه موت و مرگش فرا برسدوما را مشاهده نمايد سرور و نشاطى برايش پيدا شود كه پيوسته اين سرور در او بوده تا در كنار حوض بر ما وارد گردد و هنگامى كه محب و دوست دار ما اهل بيت بر حوض كوثر وارد شود سرور و فرح خاصى در كوثر پيدا شود به حدى كه انواع و اقسام اطعمه اى را به او چشانده كه وى مايل نيست طعم آن غذاها زائد گردد.
اى مسمع :

كسى كه از آن حوض يك جرعه بياشامد هرگز بعد از آن تشنه نشده و ابداً طلب آب نكند.
سپس حضرت اوصاف آب كوثر را چنين توصيف فرمودند:

1. طع آن در سردى و خنكى مانند كافور بوده .
2. بوى آن همچون بوى مشگ بوده .
3. طعمش نظير طعم زنجبيل مى باشد.
4. شيرين تر از عسل .
5. نرم تر و لطيف تر از شير.
6. صاف تر از اشگ چشم .
7. پاك تر از عنبر.
8. از تسنيم كه چاهى است در بهشت خارج مى گردد.
9. در جوى هاى بهشت عبور مى كند.
10. از روى ريگ هاى بهشتى كه در و ياقوت هستند جارى می باشد.
11.كاسه هائى در آن است كه عدد آنها از ستارگان آسمان بيشتر مى باشد.
12. بوى خوش آن از مسافتى كه بايد آن را ظرف هزار سال پيمود به مشام مى آيد.
13. كاسه هاى درون آن از زر و سيم و انواع و اقسام جواهر قيمتى است .
14. از آن هر بوى خوش و نسيم معطرى به صورت شارب مى وزد تا جائى كه شارب مى گويد: كاش من را در همين جا به حال خود بگذارند، حاضر نيستم اينجا را به جاى ديگرى تبديل كرده و آن را تغيير دهم .

پس از آن حضرت به مسمع بن عبد الملك كردين بصرى فرمودند:
كردين توجه داشته باش تو از كسانى هستى كه از آب آن حوض مى آشامى . و نيست چشمى كه براى ما بگريد مگر آنكه از نعمت نظر نمودن به آب كوثر بهره مند شده و از آن سيراب مى گردد.دوستداران ما كه از آب كوثر مى آشامند پس از نوشيدن از آن، لذتى كه برده و طعمى كه چشيده و شهوتى كه در آن ها پديد آمده به مراتب بيشتر از لذت و طعم و شهوتى است كه به ديگران يعنى كسانى كه در مرتبه پائين تر ازحب ما هستند، اعطاء مىگردد.
بر بالاى حوض كوثر امير المومنين علي عليه السلام ايستاده و در دست مباركشان عصائى از گياه عوسبح بوده كه با آن دشمنان ما را منكوب و مضروب مى سازند، يكى از آن دشمنان محضر مباركش عرض مى كند: من شهادتين مى گويم .
حضرت مى فرمايد: نزد امام خود (فلانى ) برو پس از او بخواه كه تو را شفاعت كند.
آن شخص مى گويد: امام من كه نامش را برديد از من تبرى مى جويد.
حضرت مى فرمايند: به پشت خود برگردد و از كسى كه دوستش مى داشتى و بر خلائق مقدمش مى نمودى طلب شفاعت كن زيرا بهترين خلق نزد تو بايد شفاعتت را بكند چه آنكه بهترين مخلوقات كسى است كه شفيع ديگران باشد.
آن شخص مى گويد: از تشنگى مردم .
حضرت به او مى فرمايند:خداوند تو را تشنه تر كرده و عطشت را زياد كند.

منبع :ترجمه كامل الزيارات/ ابى القاسم جعفر بن محمد بن جعفر بن موسى بن قولويه القمى/مترجم : سيد محمد جواد ذهنى تهرانى