اى برادر من!

براى خودت توشه‏ اى براى روز فقر و بيچارگى‏ ات برگير، بلكه براى حال گرفتارى و بلايت، و اگر حالت براى گريه مساعد نيست، پس لامحاله تباكى كن و اگر قساوت نگذاشت كه حتى تباكى كنى، پس بدان كه گناهان، تو را بيمار كرده و كدورت عيب‏ها، قلبت را فاسد نموده؛ مخصوصاً به زينت اين دنياى پست و زيور و ظاهر فريبنده‏اش مغرور شدن و با اين عادت‏هاى پست از قبيل: خوش گذرانى با لذت‏ها و حظهاى دنيا انس گرفتن، كه در اخبار آمده است كه:

دوستى دنيا سرآمد هر گناه خطرناكى است [كه‏] ديگر در قلب تو جايى براى ذكر خدا و فكر آخرت باقى نگذاشته است.