اى برادر من!

     براى خودت توشه‏ اى براى روز فقر و بيچارگى ‏ات برگير، بلكه براى حال گرفتارى و بلايت،

     و اگر حالت براى گريه مساعد نيست، پس لامحاله تباكى كن

     و اگر قساوت نگذاشت كه حتى تباكى كنى، پس بدان كه گناهان، تو را بيمار كرده و كدورت عيب‏ها، قلبت را فاسد نموده؛ مخصوصاً به زينت اين دنياى پست و زيور و ظاهر فريبنده‏ اش مغرور شدن و با اين عادت‏هاى پست از قبيل:

     خوش گذرانى با لذت‏ها و حظه اى دنيا انس گرفتن، كه در اخبار آمده است كه:

دوستى دنيا سرآمد هر گناه خطرناكى است

      [كه‏] ديگر در قلب تو جايى براى ذكر خدا و فكر آخرت باقى نگذاشته است.

باده گلگون / آية الله حاج ميرزا جواد آقا ملكي تبريزى(ره)