عالم همه دیوانه ی ایمان حسین است
دعوت شده بر سفره ی احسان حسین است

این رود خروشنده که بی همهمه جاریست
افکنده سرش از لب عطشان حسین است

تنها نه فقط عرش٬ که صحرای قیامت
گمگشته ی ژرفای بیابان حسین است

گو نوح پیمبر به جهان آید و بیند
دنیا همگی غرقه ی طوفان حسین است

دنیا پی یوسف بُود اما به حقیقت
یوسف به تمنای دو چشمان حسین است

مهتاب که سهل است٬ همین چهره ی خورشید
نقشی ز چراغانی ایوان حسین است

خواهم ز خداوند به هنگام وفاتم
گویند که جان داده به ایمان حسین است

سید محمد طه شیخ الاسلام