کاش این شقایقهای غربت سوز دشت نینوا آیینه های باورمان را از غبار روزمرگی ها پاک نمایند تا نفس فراموشی زده خویش را نهیب زنیم، چون محرم فرا می رسد، شیعیان را غم و اندوه و پریشانی فرا می گیرد اما این غم ،غمی دلنشین و جان فزاست. اندوهی که قرین با آمدن این ماه است.می توان به فرموده ی امامان معصوم اين اندوه جانکاه را نشانه محبت و دوستی آن بزرگواران دانست:

«شیعتنا خلقوا من فاضل طینتنا و عجنوا بنور ولایتنا یصیبهم ما اصابنا»

شیعیان و پیروان ما از فزونی گل آفرینش ما، آفریده شده اند و با نور دوستی و ولایت ما آمیخته شده اند آنچه از (خوشی ها و غم ها) به ما می رسد گویا به آنان رسیده است.

پس شکسته دلی، به هنگام فرا رسیدن ماه محرم نشان از دلبستگی به آن چراغان هدایت و امامان نور و رحمت است.

و با فزونی و کاستی اندوه در دل هر شخص، درجه ایمان او فرق خواهد کرد چون کسی که با فرا رسیدن این ماه، دل شکسته و ماتم زده نشود و یا شادمان گردد و این روزهای غم و اندوه را برای خود فرخنده قرار دهد ایمان ندارد پناه بر خدا از این شادمانی!

آری رسول مهر و رحمت و پیشوایان هدایت و معرفت همگی باب های بهشتند اما باب حسین علیه السلام فراخ تر است ایشان انوار پاکی هستند که همگی کشتی نجاتند اما کشتی حسین علیه السلام در گرداب های پرخروش پرشتاب تر است و لنگر انداختن آن بر ساحل نجات آسانتر است.

آری آنان همگی چراغ فروزان ره یافتگی اند ولی فروغ حسین علیه السلام گسترده تر و برخورداری از فروغش فزون تر است.

پس با همه ی این ویژگی ها که در حسین علیه السلام می بینیم نفس خویش را ندا می دهیم که به سوی درهای فراخ حسین بشتابید به مصداق « ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ آمِنِينَ»(حجر/46) به سلامت و ایمنی در آنها درآییم.

و شتابان به سوی لنگرگاه کشتی حسین علیه السلام گام نهیم. و نور حسین علیه السلام را بسان سرمه ای بر دیده نشانیم که او نیز بر ما خواهد نگریست.

اگر گامهایمان را همتی دهیم و چشم هایمان را در چشمه فضل و کرامت امام عشق شستشو دهیم، شاید این ایام تلنگری زیبا و ماندگار بر روح و روان ما باشد.

گردآوري: طلبه ليلا جوادي فرد