حضرت امام حسن علیه السلام دو شرط اساسی را در دوست گرفتن بیان کردند.

قَالَ (علیه السلام ) لِبَعْضِ وُلْدِهِ يَا بُنَيَّ لَا تُؤَاخِ أَحَداً حَتَّى تَعْرِفَ مَوَارِدَهُ وَ مَصَادِرَهُ فَإِذَا اسْتَنْبَطْتَ الْخِبْرَةَ وَ رَضِيتَ الْعِشْرَةَ فَآخِهِ عَلَى إِقَالَةِ الْعَثْرَةِ وَ الْمُوَاسَاةِ فِي الْعُسْرَةِ.

امام حسن علیه السلام به يكى از فرزندانش فرمود:

فرزندم! با هيچ كس دوستى و برادرى مكن؛

تا این که از چگونگى ورود و خروج او در كارها آگاه شوى؛

پس هر گاه كسى را آزمودى و معاشرت با او را پسندیدی با او بر اساس گذشت از لغزش و برادرى در مشكلات،

دوستى و رفاقت كن.

تحف العقول عن آل الرسول (صلی الله علیه و آله)، ص: 233