این روز ها نجوای دلدادگان، مناجات عاشقان و دعاهای سالکان عرفان گوش ملائک را از عشق عبودیت مملو کرده است. رمضان را شاید توفیقی اجباری بدانیم که به هر بهانه ای که شده، دل ها را از تاریکی ها می زداید و بستر تحقق آرزو های معنوی را فراهم می کند.

حقیقتا بزرگترین سپاسمان از پروردگار را باید به دلیل قرار دادن این ماه سراسر نور در تقویم بندگی انسان بگذاریم. باید از معبود به دلیل قرار دادن فصلی برای عشق بازی و بستری برای بیان حاجات نیاز های دنیوی و اخروی تشکر کنیم.

حجت الاسلام و المسلمین علی سرلک عضو هیئت علمی دانشگاه هنر، مدرس حوزه و کارشناس مذهبی به تشریح مفهوم دعا و ارتباطی که ماه مبارک رمضان با دعا کردن دارد، پرداخت و گفت: رمضان فصل بندگی و بهار بندگی در دعا و مناجات است. اوج این بهار وقتی است که انبیا و اولیاء الهی سلام الله علیها دست به کار حرف زدن با خدا می شوند. فهرست بلندی از عاشقی های بی دریق و یک رنگ در گفتگو هایی که اولیا خدا با خداوند داشته اند، پیش روی ماست.

وی افزود: چقدر این مناجاتی که اهل بیت علیه السلام و پیامبران سلام الله علیه که با خدا داشته اند، می تواند گره گشایی می کند از دل های گاه به ستوه آمده و خسته ما. گاهی این قلب رنجور و روح سنگین ما، با شنیدن یک جمله از جملات خدا سبک می شود،  پر و بال می زند و اوج می گیرید. علتش هم روشن است. ائمه اطهار سلام الله علیه انسان کامل هستند.

این کارشناس مذهبی در ادامه به تصریح فعالیت های ائمه در خصوص دعا پرداخت و اظهار کرد: ائمه معصومین(علیهم السلام) با ما انسان های معمولی که حرف می زدند، محدودیت های درک و فهم ما باعث می شد که ائمه سلام الله علیه به اندازه عقول ما حرف بزنند، اما وقتی می خواهند با خدا سخن بگویند، نهایت و کمال حرف ها را با او در میان می گذاشتند.