نه برگشتی نه دارم راه و چاره

دلم دیگر برید از استخاره

تو از من روشنایی را گرفتی

ندارد آسمانم یک ستاره

تنم با دانه ای گندم زمین خورد

تو خندیدی به من با استعاره

رفاقت با تو جز سردرگمی نیست

گرفتی جان من را پاره پاره

حنایت پیش من رنگی ندارد

شدم دل خسته از صدها اشاره

چرا آرامشم خاکستری شد

چرا از من نمی گیری کناره

مگر من سیب سرخت را نچیدم

چه می خواهی تو از جانم دوباره

سروده ولی الله تیموری مبین بروجردی