سوره «نازعات» هفتاد و نهمین سوره جزء سی ام و از سوره‌های مکی قرآن است.

این سوره با سوگند خداوند به نازعات به معنای فرشتگانی که جان‌ها را می‌گیرند، آغاز می‌شود.

سوره «نازعات» به توصیف قیامت و مناظر هولناک آن و سرنوشت نیکوکاران و بدکاران در آن روز می‌پردازد و به داستان حضرت موسی علیه السلام و سرنوشت فرعون اشاره می‌کند. در آخر هم بر این مطلب تاکید می‌کند که کسی از زمان وقوع قیامت خبر ندارد.

در سوره «نازعات» همچنین به دَحْوُ الارض (گسترش زمین) اشاره شده است.

درباره فضیلت تلاوت این سوره از پیامبر ^{صلی الله علیه و آله} نقل شده است؛ هر کس سوره «نازعات» را قرائت کند نگه داشتن و حسابرسی او در قیامت به اندازه یک نماز واجب طول می‌کشد یعنی زمانش کوتاه است و در قبر و قیامت تنها نیست.

این سوره انیس او می‌ ماند تا وارد بهشت شود.

تلاوت کننده سوره «نازعات» سیراب از دنیا می‌رود و سیراب مبعوث و وارد بهشت می‌شود.

مخفی‌ماندن از دید دشمن هنگام رویارویی، ایمنی از شر اشرار و دفع سم از بدن از خواص این سوره است.

فایل صوتی تلاوت سوره نازعات با صدای محمد عبدالکریم

متن سوره نازعات همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

وَ النَّازِعَاتِ غَرْ‌قًا ﴿١﴾

سوگند به فرشتگانى که از کافران به سختى جان ستانند (۱)

وَ النَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿٢﴾

و به فرشتگانى که جان مومنان را به آرامى گیرند (۲)

وَ السَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿٣﴾

و به فرشتگانى که در دریاى بى‌مانند شناکنان شناورند (۳)

فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿٤﴾

پس در پیشى گرفتن در فرمان خدا سبقت‌گیرنده‌اند (۴)

فَالْمُدَبِّرَ‌اتِ أَمْرً‌ا ﴿٥﴾

و کار بندگان را تدبیر مى‌کنند (۵)

یَوْمَ تَرْ‌جُفُ الرَّ‌اجِفَةُ ﴿٦﴾

آن روز که لرزنده بلرزد (۶)

تَتْبَعُهَا الرَّ‌ادِفَةُ ﴿٧﴾

و از پى آن لرزه‌اى دگر افتد (۷)

قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿٨﴾

در آن روز دلهایى سخت هراسانند (۸)

أَبْصَارُ‌هَا خَاشِعَةٌ ﴿٩﴾

دیدگان آن‌ها فرو افتاده (۹)

یَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْ‌دُودُونَ فِی الْحَافِرَ‌ةِ ﴿١٠﴾

گویند: آیا باز ما به مغاک زمین برمى‌گردیم؟ (۱۰)

أَإِذَا کُنَّا عِظَامًا نَّخِرَ‌ةً ﴿١١﴾

آیا وقتى ما استخوان‌ریزه‌هاى پوسیده شدیم زندگى را از سر مى‌گیریم؟ (۱۱)

قَالُوا تِلْکَ إِذًا کَرَّ‌ةٌ خَاسِرَ‌ةٌ ﴿١٢﴾

و با خودگویند: در این صورت این برگشتى زیان‌آور است (۱۲)

فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَ‌ةٌ وَاحِدَةٌ ﴿١٣﴾

ولى در حقیقت آن بازگشت بسته به یک فریاد است و بس (۱۳)

فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَ‌ةِ ﴿١٤﴾

و بناگاه آنان در زمین هموار خواهند بود (۱۴)

هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ مُوسَىٰ ﴿١٥﴾

آیا سرگذشت موسى بر تو آمد؟ (۱۵)

إِذْ نَادَاهُ رَ‌بُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿١٦﴾

آنگاه که پروردگارش او را در وادى مقدس «طوى» ندا در داد (۱۶)

اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْ‌عَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ ﴿١٧﴾

به سوى فرعون برو که وى سر برداشته است (۱۷)

فَقُلْ هَل لَّکَ إِلَىٰ أَن تَزَکَّىٰ ﴿١٨﴾

و بگو: آیا سر آن دارى که به پاکیزگى گرایى (۱۸)

وَ أَهْدِیَکَ إِلَىٰ رَ‌بِّکَ فَتَخْشَىٰ ﴿١٩﴾

و تو را به سوى پروردگارت راه نمایم تا پروا بدارى؟ (۱۹)

فَأَرَ‌اهُ الْآیَةَ الْکُبْرَ‌ىٰ ﴿٢٠﴾

پس معجزه بزرگ خود را بدو نمود (۲۰)

فَکَذَّبَ وَعَصَىٰ ﴿٢١﴾

ولى فرعون تکذیب نمود و عصیان کرد (۲۱)

ثُمَّ أَدْبَرَ یَسْعَىٰ ﴿٢٢﴾

سپس پشت کرد و به کوشش برخاست (۲۲)

فَحَشَرَ فَنَادَىٰ ﴿٢٣﴾

و گروهى را فراهم آورد و ندا در داد (۲۳)

فَقَالَ أَنَا رَ‌بُّکُمُ الْأَعْلَىٰ ﴿٢٤﴾

و گفت: پروردگار بزرگتر شما منم! (۲۴)

فَأَخَذَهُ اللَّـهُ نَکَالَ الْآخِرَ‌ةِ وَالْأُولَىٰ ﴿٢٥﴾

و خدا هم او را به کیفر دنیا و آخرت گرفتار کرد (۲۵)

إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِمَنْ یَخْشَى ﴿٢٦﴾  

تا به هلاکت او اهل ترس از خدا عبرت گیرند (۲۶)

أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا ﴿٢٧﴾ 

آیا بنای شما آدمیان استوارتر است یا بنای آسمان بلند که خدا آفرید؟ (۲۷)

رَفَعَ سَمْکَهَا فَسَوَّاهَا ﴿٢٨﴾

که سقفی بس بلند و محکم بنیان در کمال زیبایی استوار ساخت (۲۸)

وَ أَغْطَشَ لَیْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿٢٩﴾

و شامش را تیره و روزش را روشن گردانید (۲۹)

 وَ الأرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا ﴿٣٠﴾

و زمین را پس از آن بگسترانید (۳۰)

أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَ مَرْعَاهَا ﴿٣١﴾

و از آن آب و گیاه پدید آورد (۳۱)

وَ الْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿٣٢﴾

و کوه‌ها را بر روی آن استوار ساخت (۳۲)

مَتَاعًا لَکُمْ وَ لأنْعَامِکُمْ ﴿٣٣﴾

تا از آن آب و گیاه که از بیابان و کوه بر انگیزد قوت شما و چهارپایانتان بر آید (۳۳)

فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْکُبْرَى ﴿٣٤﴾

پس چون آن واقعه بزرگ و حادثه عظیم قیامت پدید آید (۳۴)

یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الإنْسَانُ مَا سَعَى ﴿٣٥﴾

در آن روز آدمی هر چه کرده به یاد آرد (۳۵)

وَ بُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَنْ یَرَى ﴿٣٦﴾

و دوزخ برای بینندگان آشکار شود (۳۶)

فَأَمَّا مَنْ طَغَى ﴿٣٧﴾

پس هر کس از حکم شرع خدا سرکش و طاغی شد (۳۷)

وَ آثَرَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿٣٨﴾

و زندگی دنیا را برگزید (۳۸)

فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿٣٩﴾

دوزخ جایگاه اوست (۳۹)

وَ أَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿٤٠﴾

و هر کس از حضور در پیشگاه عزّ ربوبیت بترسید و از هوای نفس دوری جست (۴۰)

فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿٤١﴾

همانا بهشت منزلگاه اوست (۴۱)

یَسْأَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا ﴿٤٢﴾

از تو سوال کنند که قیامت کی بر پا شود؟ (۴۲)

فِیمَ أَنْتَ مِنْ ذِکْرَاهَا ﴿٤٣﴾

تو را چه کار است دیگر که از آن به یاد آری؟ بسیار یاد آور شدی و منکران از تو نپذیرفتند(۴۳)

إِلَى رَبِّکَ مُنْتَهَاهَا ﴿٤٤﴾

کار آن ساعت به خدای تو منتهی شود (۴۴)

إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشَاهَا ﴿٤٥﴾

تو را جز این نباشد که اهل ایمان را هر کس از یاد آن روز هراسان می‌شود به احوال آن روز آگاه سازی (۴۵)

کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهَا لَمْ یَلْبَثُوا إِلا عَشِیَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿٤٦﴾

چون آن روز را مردم ببینند گویی همه عمر دنیا شامگاهی یا چاشتگاهی بیش نبوده است (۴۶)