« وَرُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ»: و باز گردانيده شوند به سوى خدا، مولاى حقيقى شان.

    « وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يفْتَرُونَ»: و هر آنچه به دروغ مى‏ بستند، همه از ايشان گم و ناپديد گردد.

     « قُلْ مَنْ يرْزُقُكُمْ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ »: بگو: كى آنان را از آسمان و زمين روزى مى ‏دهد؟

     « أَمَّنْ يمْلِكُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ»: يا كى شنوائى و بينائى ‏ها را در قبضه اختيار دارد؟

     « وَمَنْ يخْرِجُ الْحَي مِنَ الْمَيتِ وَيخْرِجُ الْمَيتَ مِنَ الْحَي»: و كى برون مى ‏آورد زنده را از مرده و مرده را از زنده؟

     « وَمَنْ يدَبِّرُ الْأَمْرَ»: و كى امر (جهان) را تدبير مى‏ كند؟ (در تكوين)

     « فَسَيقُولُونَ اللَّهُ»: خواهند گفت: خدا…

    « فَقُلْ أَفَلَا تَتَّقُونَ»: بگو: پس چرا پروا نمى ‏كنيد؟ (و غير او را به اداره امر جهان در تشريع انتخاب مى‏ نمائيد.)

     … و پس از چند آيه سخن را با لحن و بيانى كه به بت‏هاى بشرى و مدعيان ربوبيت، نزديكتر است تا به بت‏هاى بيجان سنگى و چوبى و… چنين ادامه مى ‏دهد:

     « قُلْ هَلْ مِنْ شُرَكَائِكُمْ مَنْ يهْدِي إِلَى الْحَقِّ»: بگو: از ميان اين شريكان پندارى، كى بسوى حق راهبر مى ‏شود؟

     « قُلِ اللَّهُ يهْدِي لِلْحَقِّ »: بگو خدا به سوى حق راهبرى مى ‏كند:

     « أَفَمَنْ يهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يتَّبَعَ أَمَّنْ لَا يهِدِّي إِلَّا أَنْ يهْدَى»:

     پس آيا كسى كه بحق راهبرى مى‏ كند شايسته‏  تر است كه پيروى شود، يا آنكه خود راه نمى ‏يابد، مگر آنكه راهبرى شود؟!

     « فَمَا لَكُمْ كَيفَ تَحْكُمُونَ »: پس شما را چه مى ‏شود؟ چگونه قضاوت مى‏ كنيد.

(يونس / 28 - 35)

     روشن است كه هدايت كردن و هدايت شدن، چيزى در خور موجود زنده و انسانى است. پس در اين آيه سخن از آن انسانهائى است كه داعيه ربوبيت و تدبير در داده و در جلب عبوديت و اطاعت انسانهاى ديگر، خود را شريك و جايگزين خدا دانسته‏اند.

     نفى عبوديت خدانماها - چه در لباس قدرتهاى مذهبى (احبار و راهبان) و چه در نقش قدرتهاى سياسى و اقتصادى (طاغوت، ملاء - مترف.):

     در پيشنهاد اسلام به اهل كتاب نيز در آيه ‏اى از قرآن، چنين آمده:

     « قُلْ يا أَهْلَ الْكِتَابِ تَعَالَوْا إِلَى كَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَينَنَا »: بگو اى اهل كتاب! به سوى سخنى كه ميان ما و شما برابر باشد روى قبول آوريد.

     « أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ»: و آن اينكه: هيچكس جز خدا را عبادت نكنيم.

     « وَلَا نُشْرِكَ بِهِ شَيئًا»: و چيزى را شريك او ندانيم.

    « وَلَا يتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ»: و هيچيك از ما ديگرى را به جاى خدا، رب و سرپرست و مدبر كار خود نگيرد.

     « فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اشْهَدُوا بِأَنَّا مُسْلِمُونَ »: پس اگر سرپيچيدند به آنها بگوئيد: گواه باشيد كه ما تسليم و منقاد اين رويه‏ ايم.

(آل عمران / 64)

     قرآن در كنار اين همه، اطاعت برگزيدگان و بندگان شايسته و زبده را اطاعت خود مى‏ داند و در چند آيه، قدرتهاى اجرائى جامعه (رسول و اولوالامر) را معرفى مى ‏كند.

طرح كلى انديشه اسلامى در قرآن - آيت الله سيد على خامنه‏ ای

صفحات: 1· 2