عارضه بی حیایی، زدودن ایمان است و بدون آن چیزی باقی نمی ماند.

چنین شخصی، خیری در او نبوده و راه سعادت را نیافته و آینده خوشی در انتظار او نیست، و هم او مصداق بارز فسق می باشد و حتی غیبت او جایز می باشد.

قال رسول الله صلی الله علیه و آله:

مَنْ الْقی جِلْبابَ الْحَیاءِ لا غِیبَةَ لَهُ.^[1]

کسی که علناً معاصی و گناهان را مرتکب می شود، پرده عفت خود را دریده، و چشم، گوش، زبان، شکم و فرج خود را به معاصی مختلف از طمع به نوامیس دیگران گرفته تا هرزه زبانی و حرام خواری و فحشاء و منکرات را مرتکب می شود، و یا به خطاهای فکری آلوده و جامعه را به تباهی می کشاند. کسی که به جای قرار گرفتن در راه سعادت و فیض ربّ، در مسیر شقاوت و گمراهی قرار می گیرد و.. . سرنوشتی مطلوب ندارد.

غیبت او هم نوعی نهی از منکر وی است و هم اینکه منعی است از ورود دیگران به معصیت.

[1] كسى كه لباس حياء را بكند، غيبت او جايز است(بحارالأنوار، ج 77، ص 211).

غضنفری، علی؛ ره رستگاری، ج 2، ص: 370