به مناسبت سالروز پرکشیدن شهید بابایی

شبیه تمام دوست داشتنی های مقدس، تمام جان های رهیده از تن و گسسته از خاک، شبیه تمام ارواح متصل به افلاک، یک سر دلت همیشه در آسمان بود.

مثل بارانی که زمین را به ابرها می دوزد… پیکر خسته ات هرکجا که باشد، چشم های قلبت رو به پرواز گشوده می شود

رو به آبی ترین دوردست
سرخ ترین شفق
طلایی ترین طلوع
شاید، چشم های تورا برای ابدیت ساخته اند

سالها بهشت روی دامنت بود
روی دامنت رویید و جوانه زد و برنا شد
بهشتت را به نور چشم و خون دل، شکوهمند و استوار کردی. و آن گاه که عطر ملکوتی اش در یادها پیچید، سخاوتمندانه ارزانی صاحب خانه اش نمودی
…

نقش معصومیت عباس بر سنگ مزارت چه خوش نشسته
سنگ تراش ازل باچه ظرافتی خطوط چهره اش را چیده
انگار حقیقتا، نگارستان رازهای نهفته ی تاریخ بشریست که بر جماد جان گرفته
پاسخ تمام سوال های فلسفی انسان، همین “شهادت” است!

می دانم، هرچه یاس و مریم روی این آرامگاه بپاشم، بازهم شمیم عباست نمی شود
اینجا قدمگاه فرشتگان است
آهسته می گذرم و به احتیاط سخن می گویم:

همین جاست
پسرت!

حریر بال هایش را گسترده که در آغوشت بکشد:
مادر جان…
به وطن خوش آمدی!

 سایت رسمی شهید بابایی