این حدیث، حدیثی است که شیخ انصاری، فقیهی مثل او در معضل ترین مسئله در دماء بر طبق سند این حدیث فتوا می دهد. این حدیث، کلمه فصل است،

گفت: یابن رسول الله، من ماه رمضان ختمهای قرآن کردم، یک ختم قرآن برای جدت پیغمبر، یک ختم قرآن برای جدت امیرالمؤمنین، یک ختم قرآن برای جده ات حضرت زهرا، تا رسید ختم قرآنی برای تو کردم یا ابا الحسن، ما لی بهذا؟

آیا برای من در قبال این عمل چیست؟

این حدیثی است که گوهر قرائت قرآن را به آخر مرحله می رساند. ما لی بهذا؟

در مقابل این عمل برای من چیست؟

امام فرمود: “لک بذلك أن تکون معهم[يوم القيامة]".

اصلا خود من الان که می گویم، متحیّرم.

فرمود: جزای تو که قرآن خواندی، ختم قرآن را هدیه کردی به رسول خدا، به علی مرتضی، جزای تو این است که با او باشی و از او جدا نشوی.

این مرد، فقیه است، وقتی این کلمه را شنید مبهوت شد،

گفت: لی هذا بهذا؟ در مقابل این، این برای من است؟

معیّت، آن هم با خاتم، با سید اوصیاء؟

سه مرتبه امام فرمود: “نعم، نعم، نعم” بله، بله، بله، جزای تو این است که با او باشی[در روز قیامت].

منبع: دفتر مرجع عاليقدر حضرت آيت الله العظمى وحيد خراسانى