دیدن عالَم وحوش و حیوانات برای اهلش مایه عبرت است، هرچند از عالم اِنس هم می‌شود عبرت گرفت. حیوانات با اینکه مقامشان از انسان پست‌تر است، به جهنم نمی‌روند، ولی انسان با این عظمت به جهنم می‌رود، بلکه محکوم به خلود در نار می‌گردد، با اینکه می‌تواند با یک گام برداشتن به مَلَک برسد، و به بهشت و خلود در بهشت دست یابد!

حشر حیوانات برای اثبات تکلیف مکلفین و مالکیت و مملوکیت آنهاست، و شاید در رابطه با عالَم خودشان چیزهایی داشته باشند، اما جهنم و خلود در آن برای نوع با شرافت انسانی است. با همه جهالت و غفلت، بیشتر مردم می‌خواهند خوشی و راحتی، و همه خوبی‌ها را در دنیا داشته باشند و می‌گویند:

«یزید از حسین علیه‌السلام بهتر بود؟!»

غافل از اینکه امام حسین علیه‌السلام برای دنیای ما هم، بهتر از یزید است، چه رسد به آخرت. و زبان حال اهل دین به دنیاپرستان این است:

«إِن تَسْخَرُواْ مِنَّا فَإِنَّا نَسْخَرُ مِنکمْ کمَا تَسْخَرُونَ؛

اگر ما را به باد ریشخند بگیرید، همان گونه که شما ما را تمسخر می‌کنید، ما نیز شما را مسخره خواهیم نمود».۱