در روایت می‌فرماید: خدا به پنج چیز دستور داده است؛ نماز، زکات و روزه و حج و ولایت

ولیکن هیچکدام مانند ولایت مورد تأکید قرار نگرفته است.

بُنِيَ الْإِسْلَامُ‏ عَلَى خَمْسٍ‏ عَلَى الصَّلَاةِ وَ الزَّكَاةِ وَ الصَّوْمِ وَ الْحَجِّ وَ الْوَلَايَةِ وَ لَمْ يُنَادَ بِشَيْ‏ءٍ كَمَا نُودِيَ بِالْوَلَايَةِ فَأَخَذَ النَّاسُ بِأَرْبَعٍ وَ تَرَكُوا هَذِهِ يَعْنِي الْوَلَايَةَ ^{؛کافی/2/18}

در روایت دیگری می‌فرماید:

در آن چهار فریضه مرخصی هست، اما در این یک فریضه(ولایت) مرخصی نیست

امام صادق علیه السلام : إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَرَضَ عَلَى خَلْقِهِ خَمْساً فَرَخَّصَ فِي أَرْبَعٍ‏ وَ لَمْ يُرَخِّصْ فِي وَاحِدَة؛ ^کافی/2/22

یعنی چه که ترخیص یا اجازه‌ای برای کم گذاشتن از آن چهار فریضه داده شده است؟!!

مثلاً وقتی انسان پول ندارد، زکات برداشته می‌شود.

یا وقتی پول ندارد به حج واجب نیست.

یا اگر کسی خواب بماند و نمازش قضاء شود، قابلیت اداء شدن دارد

یا اینکه اگر کسی خیلی مریض ‌شود، لازم نیست روزه بگیرد،

خُب اینها اشکالی ندارد.

اما در ارتباط با ولایت هیچ‌وقت گفته نمی‌شود: «خُب اشکال ندارد!» چرا؟

چون ولایت یک مسألۀ قلبی است و به هیچ‌وجه نمی‌شود گفت: «خدایا! من ولایتم کم است؛ مرا معذور بدارید!» در قلب، محدودیتی برای تکلیف انسان نیست.

منبع:حجت الاسلام پناهیان/ مدرسۀ علمیۀ دارالحکمة، کلاس انسان شناسی، جلسه 5