سرّ اين كه در هنگام دعا دو دست را به طرف آسمان بلند مى‏ كنیم چیست؟ با اين كه خداوند در همه جا و در هر طرف مى ‏باشد.

محمّد بن الحسن از محمّد بن الحسن الصفّار، از محمّد بن عيسى، از محمّد بن عيسى، از قاسم بن يحيى، از جدّش حسن بن راشد، از ابو بصير از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام نقل كرده كه آن جناب فرمودند: پدرم از پدرش از پدران گرامش عليهم السّلام نقل كرده‏ اند كه اميرالمؤمنين عليه السّلام فرمودند:

هر گاه يكى از شما نمازش تمام شد دو دستش را به طرف آسمان بلند كند و دعا نمايد.

ابن سبا عرض كرد: يا امير المؤمنين آيا خدا در همه مكان ها نيست؟

امير المؤمنين عليه السّلام فرمودند: آرى.

عرضه داشت: پس چرا دست ها را به طرف آسمان بلند كنيم؟

حضرت فرمودند: مگر اين آيه را نخوانده‏اى؟

وَفِي السَّمَاءِ رِزْقُكُمْ وَمَا تُوعَدُونَ^{(الذاريات/22)}

و روزي شما و آنچه وعده داده شده ‏ايد در آسمان است 

پس روزى را طلب نمى‏ كنند مگر از مكان و جايگاه روزى و آنچه حق تعالى وعده ‏اش را داده است آسمان مى‏ باشد.

_{منبع: ابن بابويه، محمد بن على، علل الشرائع / ترجمه ذهنى تهرانى - ايران ؛ قم، چاپ: اول، 1380ش.}